W badaniu wzięło udział 214 gimnazjalistów, w tym 110 dziewcząt i 100 chłopców. Młodzież uczęszczała do pięciu gimnazjów w województwie podkarpackim. Średnia wieku uczniów wynosiła 14,52 roku. 35% badanych twierdziło, że ich zachowanie w szkole jest wzorowe, 5% przyznało zaś, że w szkole zachowują się nagannie. 60% respondentów miało przyjaciół w grupie rówieśniczej. W badaniu posłużono się autorskim kwestionariuszem, który składał się z kilku skal. 72,9% respondentów deklarowało, że w roku poprzedzającym badanie nie dręczyli swoich rówieśników. 22% przyznało, że robili to kilka razy. 3,3% uczniów dręczyło swoich kolegów zazwyczaj kilka razy w miesiącu, a 1,4% kilka razy w tygodniu. 60,7% badanych nigdy nie było ofiarami dręczenia szkolnego. 24,8% stało się ofiarami dręczenia kilka razy w ciągu roku poprzedzającego badanie, 7,5% doświadczyło dręczenia kilka razy w ciągu miesiąca, a 6,6% kilka razy w ciągu tygodnia. Sprawcami bullyingu okazali się częściej chłopcy niż dziewczęta (ok. 30% wobec 22%). Ofiarami natomiast częściej były dziewczęta niż chłopcy (odpowiednio: 32% i 16%). Co czwarty uczeń twierdził, że nigdy nie widział dręczenia szkolnego. 43,5% natomiast przyznało, że byli świadkami bullyingu kilka razy w ciągu roku poprzedzającego badanie. Na podstawie wyników badania potwierdzono istotny związek między posiadaniem przyjaciół a statusem ofiary – osoby, które nie posiadały bliskich przyjaciół, istotnie częściej były ofiarami dręczenia szkolnego.