Przedmiotem badania był stopień świadomości toruńskich licealistów dotyczącej kryzysu młodzieńczego oraz wykorzystywane przez nich modele radzenia sobie z tym kryzysem. Badaniem ankietowym objęto 25 uczniów toruńskich liceów (ogólnokształcące, zawodowe i ekonomiczne) w wieku 15-19 lat, w tym 18 dziewcząt i siedmiu chłopców. Kryzys wieku młodzieńczego ankietowani definiowali przede wszystkim jako: załamanie się psychiki młodego człowieka; „spadniecie” na dno swojego życia; bunt przeciwko otaczającemu światu; okres, w którym kształtuje się osobowość jednostki; okres przejścia z życia młodzieńczego w dorosłe; zmiany w psychice pociągające za sobą chęć zmiany wyglądu, ubioru itp.; konflikt między pokoleniami. Wyznacznikami okresu młodzieńczego miały być: nieposłuszeństwo, bunt, kłótnie z rodzicami, zerwanie więzi z rodziną, nieśmiałość, chęć wyróżnienia się, zachowania aspołeczne, samotność, uleganie wpływom innych, depresje. Wśród powodów pojawiania się kryzysu młodzież wymieniała fakt dojrzewania, chęć posmakowania czegoś innego, potrzebę zmian w życiu, brak oparcia w rodzinie. Badana młodzież odznaczała się zatem wysokim poziomem świadomości odnośnie kryzysu młodzieńczego. Badanym przedstawiono sześć sylwetek reprezentujących tyle samo modeli sposobów radzenia sobie z kryzysem młodzieńczym: 1) model tradycyjny (48%) – opisywanie swojej przyszłości zgodnie ze schematem: ukończenie szkoły – założenie rodziny – znalezienie dobrej pracy, próby określenia własnego życia w odniesieniu do wiary lub wartości ogólnoludzkich, z reguły dobre stosunki z rodzicami, refleksyjność niezabarwiona filozoficznie (odnosząca się do konkretnych problemów), skłonność do przyjmowania postaw konformistycznych, redukowanie napięcia emocjonalnego związanego z kryzysem poprzez realizację własnych zainteresowań lub korzystanie ze wsparcia społecznego; z tym modelem identyfikowało się 20% badanych; 2) model sytuacyjny A (20%) – kryzys młodzieńczy nie stanowi wielkiego problemu, koncentracja na problemach sytuacyjnych (np. z nauką) i sytuacyjna na nie reakcja, brak refleksji nad własną przyszłością, trudność w doprecyzowaniu życiowych ideałów, precyzyjne cele życiowe (ukończenie szkoły, studiów lub założenie szczęśliwej rodziny); 3) model sytuacyjny B (16%) – duże zróżnicowanie indywidualne w zakresie sposobów radzenia sobie z kryzysem (zwykle sytuacyjne), niestosowanie środków odurzających, brak tendencji samobójczych, brak apatii, brak ucieczki w marzenia, określanie siebie „realistą”; 4) Model bezradnościowy (12%) – nadużywanie alkoholu i narkotyków, ucieczka w marzenia, poczucie bezradności, zagubienia i osamotnienia, próby pokonania kryzysu oparte na tradycyjnym schemacie (słuchanie muzyki, czytanie, spotkania towarzyskie), złe stosunki z rodzicami i chęć założenia rodziny zupełnie odmiennej od własnej; żaden z badanych nie wybrał tego modelu, jednak badaczka zaliczyła do niego trzy osoby, które wskazały model artystyczny; 5) model artystyczny (8%) – duża refleksyjność, posiadanie pasji życiowej, funkcjonowanie w kontekstach społecznych oparte na chęci dawania innym czegoś od siebie i pozostawienia jakiegoś śladu po sobie; z tym modelem utożsamiło się aż 40% badanych (przypuszczalnie ze względu na profil badanych szkół – liceum plastyczne, liceum ogólnokształcące, klasa o profilu plastycznym), lecz tylko dwie osoby reprezentowały ten model w pełni, pozostali zaś zaliczeni zostali do modelu tradycyjnego; 6) model religijny (4%) – refleksyjność, zgłębianie zasad religijnych, uczestnictwo w ruchu oazowym, czytanie literatury religijnej itp., dobre kontakty z rodzicami i chęć założenia takiej samej rodziny, spędzanie czasu w gronie rodzinnym, na spotkaniach w kościele i wśród przyjaciół, brak zainteresowania seksem i środkami psychoaktywnymi; z modelem tym w pełni utożsamiła się jedynie jedna osoba.