Przedmiotem badania był wpływ obrazów przemocy zawartych w reklamach kierowanych do dzieci. Badaniu poddano dzieci w wieku przedszkolnym, którym pokazano reklamy (m.in. napoju Frugo), a następnie poproszono o przedstawienie ich w formie rysunkowej i opowiedzenie o swoim rysunku. Badanie ujawniło, że dzieci traktowały reklamy nie jako propozycję zakupu, lecz jako krótki film fabularny czy opowiadanie. Utożsamiały się jednocześnie z dziecięcymi postaciami przedstawionymi w reklamie. Obrazy przemocy (np. w reklamie o „mafii cukierkowej”, w której cukierki strzelają do siebie nawzajem) traktowane były przez badanych jako coś zwykłego – strzela się tak do grzecznych cukierków, jak i niegrzecznych, grzeczne cukierki też strzelają. Czasem pojawiały się uzasadnienia dla agresji ([Cukierek] strzelał, bo nie lubił ludzi), w innych zaś przypadkach nie umiano podać powodu przemocy ([…] nie wiem, dlaczego strzela). Dzieci wyrażały przekonanie, że agresji nie można było przerwać i że była ona nieuchronna (Gdyby [dziewczynka] coś powiedziała, zabiłby ją; Ten, który leży, nie umie się obronić, gdyby miał pistolet, toby strzelił do niego, żeby się obronić; Gdybym była na rysunku, chciałabym być tym pomarańczowym, on nie strzela do ludzi, bo mu się nie udaje; One nie lubią strzelać, ale muszą strzelać, bo chcą, żeby ludzie spróbowali tych cukierków). Zdarzało się, że reklama budziła w niektórych dzieciach lęk, a strzelanie wiązane było z faktem jedzenia cukierków. Część dzieci utożsamiła się z agresorami (Uczyłbym się strzelać na strzelnicy; Chciałbym być tym, który strzela, i do tego też bym strzelał), jeden chłopiec wyraził przekonanie, że tylko chłopcy mogą strzelać, wiążąc tym samym przemoc z płcią męską zgodnie z panującym stereotypem kulturowym. Przeprowadzono również badanie, które miało na celu analizę treści reklam z udziałem dzieci emitowanych przez telewizję publiczną. Badanie przeprowadzono trzykrotnie: w lutym 1996, w czerwcu 1997 oraz we wrześniu 1997. Przyczynkiem do analizy było uwzględnienie w oświadczeniu Rady Programowej TVP SA z 12 czerwca 1996 roku problematyki związanej z dziecięcymi widzami – postulowano ograniczenie reklam z udziałem dzieci oraz unikanie treści reklamowych mogących mieć negatywny wpływ na rozwój psychiczny tej grupy odbiorców. Wyniki analiz pozwoliły stwierdzić, że stopień wykorzystania wizerunku dzieci w reklamach oraz liczba treści reklamowych zawierających obrazy przemocy, obrazy erotyczne oraz wywołujących uczucie niepokoju nie zmalał, lecz wręcz wzrósł. W lutym 1996 roku wizerunek dzieci występował w 12,9% reklam, w czerwcu 1997 roku – 22,7%, we wrześniu 1997 roku – 35,3%. W przypadku pozostałych charakterystyk analizowanych reklam odsetki te kształtowały się następująco: modelowanie dzieci – 6,8%, 20,3%, 27,3%; obraz przemocy – 5,4%, 7%, 8,6%; niepokój – 15,6%, 17%, 24,6%; emocje erotyczne – 25,2%, 33,1%, 35,3%.