Celem badania było ustalenie, na ile zaburzenia w koordynacji wzrokowo-ruchowej utrudniają naukę matematyki dzieciom o prawidłowym rozwoju intelektualnym. Badaniem objęto uczniów klas pierwszych ze Szkoły Podstawowej nr 34 w Katowicach (N = 74), spośród których wyodrębniono grupę dzieci przejawiąjących trudności w nauce (N = 13). W ramach badania zrealizowano cztery zadania badawcze: 1) Na podstawie rozmowy z nauczycielami klas pierwszych ustalono listę dzieci mających kłopoty z matematyką – liczba ta wyniosła 13 dzieci, w tym troje mających niepowodzenia w matematyce i dziesięcioro nieradzących sobie z rozwiązywaniem zadań matematycznych. 2) Ustalono poziom rozwoju operacyjnego dzieci mających kłopoty w uczeniu się matematyki – na tej podstawie wyodrębniono dzieci reprezentujące średni i wysoki poziom rozumowania operacyjnego (10 osób), by wykluczyć wpływ rozwoju intelektualnego na osiągnięcia w matematyce. 3) Za pomocą zestawu prób H. Spionek określono poziom percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo-ruchowej w dziesięcioosobowej grupie badanych reprezentujących średni oraz wysoki poziom rozumowania operacyjnego – na tej podstawie wytypowano siedmioro dzieci o niskiej koordynacji wzrokowo-ruchowej, w tym troje reprezentujących średni poziom i pięcioro reprezentujących wysoki poziom rozumowania operacyjnego. 4) Ustalono, na ile zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej utrudniały wytypowanym uczniom rozwiązywanie zadań – dzieci rozwiązały zadania na dodawanie i odejmowanie w zakresie 20 oraz zadanie testowe, oceniano czas i sposób rozwiązywania zadań. W wyniku zgromadzonego materiału potwierdzono hipotezę mówiącą o tym, że niski poziom funkcji wzrokowej oraz zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej stanowią jedną z przyczyn nadmiernych problemów w uczeniu się matematyki. Tempo pracy badanych dzieci było zbyt wolne, by mogły nadążyć za innymi uczniami w klasie. Koncentrowały się one na poprawnym zapisie cyfr, znaków działań itp., nie na rozwiązywaniu zadań. Stanowiło to powód narastania trudności w uczeniu się matematyki oraz rodzenia się przykrych emocji związanych z lekcjami matematyki. Jeśli zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej szły w parze ze słabszymi możliwościami intelektualnymi, dzieci skazane były na poniesienie klęski w uczeniu się matematyki. Porażki na lekcjach i niezadowolenie rodziców wywoływać mogły silne napięcie emocjonalne, które w dalszej kolejności zaniża samoocenę i wpływa bardzo negatywnie na rozwój dziecka.