Przedmiotem badania były stres egzaminacyjny u studentek pedagogiki i ich sposoby radzenia sobie z nim. Badaniem objęto 116 studentek z pierwszego i drugiego roku pedagogiki, uczęszczających do Wyższej Szkoły Pedagogicznej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie. Do pomiaru wykorzystano kwestionariusz CISS N.S. Endlera i J.D.A. Parkera w adaptacji P. Szczepaniaka, J. Strelaua oraz K. Wrześniewskiego. Test ten wykorzystano dwa razy: raz dla określenia nasilenia stylów radzenia sobie ze stresem przez studentki, następnie tydzień przed egzaminem z psychologii. Badane wypełniały również ankietę dotyczącą sytuacji egzaminacyjnej, tj. trudności egzaminu, swojego przygotowania oraz poziomu napięcia i zdenerwowania podczas wypełniania ankiety. Pod uwagę wzięto ocenę z ćwiczeń z przedmiotu egzaminacyjnego. Zaobserwowano wśród studentek pedagogiki nasilenie stylu skoncentrowanego na emocjach i unikaniu. Badane bardzo często poszukiwały w takiej sytuacji kontaktów towarzyskich. Studentki pierwszego roku przed egzaminem wykazywały mniej zachowań unikowych oraz czynności zastępczych. Częściej niż studentki drugiego roku pedagogiki przejawiały większe nasilenie w zakresie czynności zastępczych i stylu unikowego. Nie zaobserwowano różnic istotnych statystycznie w strategiach radzenia sobie ze stresem przedegzaminacyjnym przez studentki pierwszego i drugiego roku studiów. Studentki, które spodziewały się wyższej oceny z egzaminu, wykazywały większe nasilenie zachowań o charakterze zadaniowym, mniejszą częstotliwość strategii skoncentrowanych na emocjach, rzadziej także podejmowały czynności zastępcze. Studentki, które czuły się niedostatecznie albo miernie przygotowane do egzaminu, częściej stosowały strategie o charakterze emocjonalnym. Osoby, które uzyskały wyższe oceny końcowe z przedmiotu egzaminacyjnego, rzadziej unikały konfrontacji ze stresem. Studentki z niższymi ocenami semestralnymi prawdopodobnie miały poczucie, że ich sukces albo porażka zależy od czynników zewnętrznych, dlatego uznawały sytuację za mniej kontrolowaną i wybierały częściej strategie unikania. Strategie zachowań radzenia sobie ze stresem – jak się okazało – zależały nie tylko od sposobów zachowań typowych dla jednostki, lecz także od cech osobowościowych.