Przedmiotem badania były zaburzenia ruchów oczu u dzieci dyslektycznych. Szukano odpowiedzi na następujące pytania: czy w badanych grupach dzieci dyslektycznych występują zaburzenia w ruchach oczu? Jeśli tak, to na czym polegają; czy zaburzenia te mają charakter podstawowy, a więc występują przy spostrzeganiu bodźców niewerbalnych. Badaniem objęto ośmio- i dziewięcioletnich uczniów ze szkół podstawowych. Skupiono się na ruchach sakadycznych, wodzących obu oczu w osi poziomej i pionowej oraz fiksacji wzroku. Badanie składało się z dwóch etapów: selekcji na podstawie testu czytania i pisania Straburzyńskiej oraz Śliwińskiej; do dalszego etapu zakwalifikowano dzieci z niskimi i ponadprzeciętnymi wynikami; podział dzieci na trzy grupy: dyslektyczne z zaburzeniami percepcji wzrokowej, bez zaburzeń percepcji słuchowej (N = 10); dyslektyczne z zaburzeniami sekwencyjności (N = 8); dobrze czytające, bez zaburzeń percepcji słuchowej i wzrokowej (N = 11). Podział przeprowadzono po badaniach za pomocą: testu percepcji wzrokowej (Bender-Koppitz), testu percepcji słuchowej (Stambak), testu pamięci wzrokowej (Bentona), testu sekwencyjności (Knox Cube Imitation Test), testu inteligencji (Wechsler), prób Zazzo do badania lateralizacji, anamnezy z matką albo ojcem. Nie stwierdzono różnic istotnych statystycznie w zakresie ruchów sakadycznych między dziećmi z dysleksją a dziećmi dobrze czytającymi. W obu grupach okazało się, że zarówno prawe oko, jak i lewe wykonywały więcej ruchów poziomych niż pionowych. To wynikało prawdopodobnie z poziomego układu pisma, do którego odczytywania przyzwyczaja się dzieci. Dzieci z dysleksją nie umiały efektywnie fiksować wzroku na pojedynczym bodźcu niewerbalnym. W podobnych sytuacjach dzieci te wykonywały oczyma ruchy sakadyczne (małe i szybkie) albo wolne ruchy „wędrujące” wokół punktu fiksacji. We wszystkich grupach najaktywniejsze było oko prawe. Nie stwierdzono różnic statystycznie istotnych między obiema grupami dzieci dyslektycznych.