Przedmiotem badania był rozwój funkcji percepcyjno-motorycznych, inteligencji i osobowości w grupie młodzieży dyslektycznej. Badanie składało się z dwóch etapów: 1) 1991: analiza dokumentacji z badań z lat 1985–1990 w Wojewódzkiej Poradni Wychowawczo-Zawodowej nr 7 w Gdańsku; przeanalizowano dokumenty 251 uczniów dyslektycznych; do grupy kontrolnej wybrano 100 uczniów kończących szkoły średnie; 2) 1992–1993: za pomocą Kwestionariusza Osobowości R.B. Cattella oraz Testu Przymiotnikowego Gougha, a także własnych prób eksperymentalnych zbadano poziom analizy i syntezy słuchowej i wpływ specyficznych trudności w nauce oraz ich przezwyciężania na osobowość; autorom eksperymentu udało się dotrzeć do 100 osób z 251, których dokumentację analizowano w pierwszym etapie. W tym wypadku do grupy kontrolnej włączono 30 studentów (do badania osobowości grupę kontrolną powiększono do 100 osób). Badanie wykazało, że młodzież dyslektyczna częściej niż ich rówieśnicy wybierała – po ukończeniu szkoły średniej – kierunki ścisłe i techniczne, na które nie obowiązywały egzaminy z języka polskiego. Opinie wydawane przez poradnię wychowawczo-zawodową o dysleksji nie wpływały na oceny z języków obcych, jednak miały duże znaczenie dla złagodzenia wymagań na egzaminie maturalnym z języka polskiego. Ze 100 osób, do których udało się dotrzeć autorom badania w drugim etapie, 78 kontynuowało naukę; 66 na uczelniach wyższych, 10 w studium zawodowym, dwie w szkole średniej. 19 z nich pracowało, trzy osoby pozostawały bez pracy. 12% wybrało kierunki artystyczne, 9% prawo, 20% studia ekonomiczne, a 33% techniczne. Badanie wykazało, że uczniowie i studenci z dysleksją byli bardziej dojrzali emocjonalnie niż ich rówieśnicy, aktywniejsi i optymistyczniej nastawieni do świata, lepiej znosili porażki i dysponowali wyższym poziomem umiejętności społecznych. Studenci z dysleksją byli od swoich rówieśników bardziej dominujący i ekspansywni, odporni psychicznie, pewni siebie, a zarazem mniej wrażliwi niż ich niepracujący rówieśnicy z dysleksją. Młodzi dyslektycy okazali się bardziej pewni siebie niż uczniowie zdolni.