Przedmiotem badania była twórczość plastyczna dzieci z depresją. Posłużono się testem Wechslera WISC-R, testem Bender-Koppitz, testem Kocha i psychologiczną interpretacją rysunku spontanicznego. Na podstawie badania próbowano określić poziom rozwoju umysłowego dzieci cierpiących na depresję, ich wzory zachowania, związki z rodzicami i nastawienie do środowiska. Analiza rysunku obejmowała treść, kompozycję całości, osadzenie na podstawie albo jego brak, przesunięcia środka ciężkości oraz kolorystykę. W badanej grupie było 6 chłopców i jedna dziewczynka, wszyscy w wieku od 7 do 12 lat. Dwoje dzieci pochodziło z rodzin pełnych, dwoje pozostawało po rozwodzie rodziców pod opieką matki, dwoje dzieci pozostawało pod opieką matki po śmierci ojca, jedno dziecko – pod opieką ojca po śmierci matki. W sześciu rodzinach przynajmniej jeden rodzic był uzależniony od alkoholu. W czterech rodzinach występowały choroby psychiczne, w tym schizofrenia i depresja. Badane dzieci miały trudności w nawiązywaniu kontaktu werbalnego, nie były spontaniczne, unikały kontaktu wzrokowego, miały obniżony nastrój. Bały się o swoje zdrowie albo życie bliskich, nie miały poczucia bezpieczeństwa, niektóre myślały o śmierci. Dzieci także miały trudności w zasypianiu i koszmarne sny. W przypadku jednego dziecka stwierdzono wysoką inteligencję, u trojga – przeciętną, u trojga – wyższą niż przeciętną. Dzieci rysowały burze, błyskawice, pożary, martwe przedmioty, co wskazywało na osamotnienie, zaburzenia emocjonalne, brak poczucia bezpieczeństwa. W wielokolorowych pracach dominowały kolory ciemne albo wymieszane z czerwienią. W kompozycji pojawiały się linie promieniste, załamane albo krótkie smugi. W większości rysunków występowały niewykorzystane przestrzenie, puste pola; rysunki były zawężone albo brakowało osadzenia ich na podstawie, co potwierdzało zaburzony stan psychiczny badanych dzieci.