Celem badania było sprawdzenie osiągnięć motywacyjnych dotyczących zainteresowań uczniów problemami genetyki i związanych z postawami uczniów wobec genetyki, wpływu zależności między motywacjami a osiągnięciami poznawczymi uczniów z genetyki. Badaniem objęto młodzież z trzech liceów ogólnokształcących w Gdańsku, z siedmiu klas trzecich o różnych profilach nauczania i o podstawowym programie nauczania biologii. W pomiarze motywacji wstępnej (po pierwszej lekcji genetyki) wzięło udział 148 uczniów, w pomiarze motywacji końcowej 120 spośród biorących udział w pierwszym pomiarze. Zastosowano skalę Likerta zawierającą w wersji pierwszej 27 stwierdzeń. Ostatecznie analizowano wskaźniki aprobaty dla 24 stwierdzeń. Wyniki wykazały, że: pozytywne nastawienie uczniów do genetyki jako działu biologii przyjmowało wartości spadkowe w motywacji końcowej; w trakcie nauczania genetyka stawała się dla uczniów działem bardziej abstrakcyjnym i nieco trudniejszym; słabo pozytywne nastawienie uczniów do genetyki jako przedmiotu szkolnego wykazywało spadek aprobaty w motywacji końcowej; niewielki wzrost wskaźnika aprobaty w przypadku jednego stwierdzenia świadczył o większym związku nauczanych treści z osobą nauczyciela; nastawienie uczniów do biologii zmieniło się w kierunku negatywnym; genetyka w mniejszym stopniu wpłynęła na rozumienie przez uczniów praw przyrody, niż tego oczekiwali; uczniowie nie zgadzali się, że genetyka to martwa dziedzina wiedzy, że jest teorią mało przydatną w życiu oraz że trzeba ją po prostu zaliczyć; uważali, że genetyka wzbogaci ich wiedzę biologiczną i przyda im się w życiu, mimo że bez jej znajomości można żyć; genetyka nie wpłynęła na rozwój zainteresowań uczniów tą dziedziną wiedzy; duża liczba pojęć nie miała istotnego wpływu na zainteresowanie uczniów genetyką.