Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: Jakie motywy podejmowania działań pomocnych są dla młodzieży najbardziej istotne? Jakie motywy pomagania najczęściej przypisuje się innym ludziom? W jakich zakresach motywacja działań własnych i motywacja przypisywania innym ludzion jest zgodna, a w jakim zakresie spostrzegana jest odmiennie przez młodzież? W badaniu uczestniczyło 1167 studentów uczelni wyższych z województwa katowickiego (dobór grupowy, losowanie wielostopniowe). Posłużono się metodą sondażu, wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety. Wśród motywów postrzeganych jako własne najważniejsze były: współczucie, litość, żal wspomaganego (14,37%), bliskość, więź emocjonalna, przyjaźń, miłość (11,11%), wewnętrzna potrzeba pomagającego (10,89%), dobro innych, altruizm (6,98%). Wśród motywów przypisywanych innym ludziom najważniejsze były: wyrachowanie (24,7%), natura człowieka, dobroć (9,46%), wewnętrzna potrzeba pomagającego (7,96%), obowiązek pomocy – stereotyp pomagania (5,95%), uznanie wspomaganego – społeczne (5,64%). Wśród osobistych motywów dominowały wewnętrzne (57,29%) nad zewnętrznymi; podstawowym mechanizmem uruchamiającym działania były procesy emocjonalne (mechanizm endocentryczny; 36,63%), następnie normatywne (mechanizm egocentryczny; 30,45%), poznawcze (24,7%). Wśród motywów przypisywanych innym ludziom dominowały zewnętrzne (55,95%); najczęściej egocentryczne (35,46%), emocjonalne (26%), normatywne (24,88%), poznawcze (13,66%). Różnice były statystycznie istotne. Badani akceptowali motywację o charakterze empatycznym (83,89%), normatywnym (80,85%), egocentrycznym (47,17%).