Przedmiotem badania było przystosowanie społeczne w klasie dzieci zagrożonych dysleksją. Badaniem objęto 50 dzieci mających trudności w nauce w klasach I-III szkoły podstawowej w Rudnej i Gwizdanowie w województwie dolnośląskim. W wyniku obserwacji nauczycieli i wizyty w poradni psychologiczno-pedagogicznej zaliczono badane dzieci do uczniów z ryzykiem dysleksji. W badaniu wykorzystano Kwestionariusz Zachowania się Dziecka w Szkole (CBI) F. Schaefera i Ch. Aaronsona w opracowaniu J. Rembowskiego, który zawiera 12 skal dla symptomów społecznego przystosowania, w tym sześć pozytywnych i sześć negatywnych. Uzyskane wskaźniki świadczyły o niezbyt wysokim nasileniu zarówno symptomów negatywnych, jak i pozytywnych, przy czym globalny wskaźnik symptomów pozytywnych był nieco wyższy niż negatywnych. Wśród pozytywnych symptomów we wszystkich oddziałach klasowych najwyższy wskaźnik uzyskano dla taktownego postępowania, wśród negatywnych zaś – dla roztargnienia. Największe różnice między badanymi pojawiły się w zakresie wytrwałości i zawziętości. Badane dzieci cechowała nieznaczna introwersja, szczególnie w przypadku młodszych uczniów. Najwyższe wskaźniki wśród wszystkich predykatorów przystosowania społecznego uzyskano dla pozytywnego zachowania (życzliwość i taktowne postępowanie), przy czym wskaźniki te malały z wiekiem uczniów. W kolejnych grupach klasowych (I-III) osłabieniu ulegał również wskaźnik globalny w zakresie negatywnego nastawienia (nadwrażliwość, roztargnienie). Dzieci zagrożone dysleksją cechowały się dwiema sprzecznymi właściwościami – z jednej strony miały rozwinięte pozytywne zachowanie, z drugiej zaś objawiały negatywne nastawienie, przy czym obie te cechy słabły w kolejnych oddziałach klasowych. U dzieci tych występowała również względna równowaga między ekstrawersją i introwersją.