Celem badania było porównanie hierarchii wartości w stosunku do dzieci własnych i cudzych u nauczycieli. Analizowano cechy z założenia istotne dla rozwoju i przyszłego powodzenia wychowanków w życiu (samokierowanie, uspołecznienie, dążenie do osiągnięć, konformizm), opisane przez 20 cech szczegółowych. Badaniem objęto 124 nauczycieli z 15 szkół podstawowych w Warszawie i Szczecinie, posiadających przynajmniej jedno dziecko w wieku od 7 do 15 lat. Badani w dwóch kwestionariuszach (jeden dotyczący dziecka własnego, drugi dziecka cudzego) mieli ocenić w pięciostopniowej skali, w jakim stopniu zależy im, by ich dziecko oraz ich uczeń posiadali daną cechę, oraz wybrać trzy cechy, które uważają za najważniejsze dla dziecka i ucznia. Oczekiwania nauczycieli w stosunku do dziecka i ucznia różniły się; zdecydowanie wyżej cenili samokierowanie u własnych dzieci niż u uczniów, od tych zaś wymagali w większym stopniu konformizmu. Hierarchia wartości w obu przypadkach była podobna – najwyżej ceniono samokierowanie, potem uspołecznienie i dążenie do osiągnięć, najniżej konformizm. W odniesieniu do własnego dziecka nauczyciele chcieli, by umiało ono bronić swoich praw, postępowało zgodnie z tym, co myśli, było ambitne i tolerancyjne; od uczniów oczekiwali głównie chęci do nauki, właściwego oceniania siebie i innych, wytrwałego kończenia podjętych zadań. Uznano, że nauczyciele cenią u swoich uczniów głównie te cechy, które ułatwiają im pracę. Badani uznawali asertywność za ważną, ale nie chcieli jej przejawów w szkole; uspołecznienie cenili zarówno u własnych dzieci, jak i u uczniów; u własnych dzieci chcieli dostrzegać ambicje i dążenie do odległych celów, u uczniów cenili głównie chęć do nauki, wysiłek i intensywną pracę nad podjętym zadaniem aż do uzyskania zadowalających efektów; ambicje uczniów sprowadzali do realizacji zadań zleconych przez nauczyciela.