Badanie dotyczyło postaw młodzieży licealnej i studenckiej wobec AIDS. Badaniem objęto 85 osób w wieku 16-24 lat: studentów czwartego i piątego roku pedagogiki oraz uczniów pierwszej i czwartej klasy liceum. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano kwestionariusz ankiety. Wyniki wykazały, że badani niewiele wiedzieli na temat naukowych hipotez dotyczących etiologii choroby lub mieli fałszywe informacje; kilkoro maturzystów nie wiedziało nic na ten temat. Wiedza o wirusie HIV ograniczała się do faktu wywoływania AIDS i powodowania braku odporności organizmu. 85% dostrzegało różnicę między nosicielstwem HIV a chorobą AIDS. Dla części badanych podstawowa różnica między nosicielem HIV i chorym na AIDS polegała na wyglądzie zewnętrznym, nosicielstwo uważano za bezobjawowe. Badani sądzili, że chorego czeka niechybna śmierć, nosiciel umiera później (11,1%) lub może w ogóle nie zachorować (28,3%). Duży odsetek orientował się, że nosiciel nie musi zachorować, ale przenosi wirus, 9,8% sądziło, że nosiciel nie może zakażać wirusem, jedynie chory na AIDS. Młodzież nie znała nawet przybliżonych danych na temat liczby chorych w Polsce i na świecie. Badani byli przekonani, że zakażenie wirusem może nastąpić nie tylko drogą płciową i przez krew, lecz także przez pocałunki, kontakt z wydzielinami i wydalinami chorego lub nosiciela, korzystanie ze wspólnej toalety, używanie wspólnych rzeczy osobistych oraz ukąszenie komara (24,6%). 83% traktowało AIDS jako przypadłość narkomanów, 67% – homoseksualistów, 54% – prostytutek; 12% wiedziało o zagrożeniu hemofilityków, 12% uważało, że wszyscy są zagrożeni w takim samym stopniu. W większość opinie młodzieży na temat stosunku do chorych nasycone były empatią, współczuciem dla cierpienia fizycznego i psychicznego; młodzież nawiązywała często do ideologii chrześcijańskiej. Badani bardzo krytycznie oceniali formy protestów mieszkańców osiedli, w których planowano otwarcie domów opieki i leczenia chorych dorosłych i dzieci; dla 76,5% badanych protesty były pokazami okrucieństwa, wandalizmu, chamstwa, głupoty, nawet zezwierzęcenia; 56% negowało możliwość jakiejkolwiek formy przymusu leczenia i tworzenia specjalnych gett; część mimo wcześniej deklarowanej postawy pozytywnej wobec chorych widziałaby tę grupę w oddaleniu od ludzi zdrowych; wśród przeciwników izolacji 6,1% tłumaczyło swoją postawę lękiem przed zemstą chorych na AIDS. Wiedza 40,7% badanych na temat AIDS pochodziła z mediów i ulotek, dwie osoby wymieniły film fabularny i spektakl teatralny w telewizji. Problematyka AIDS była rzadko poruszana w domach rodzinnych i w rozmowach nieformalnych, 66,6% badanych nie prowadziło takich rozmów w ogóle; działalność szkoły oceniano subiektywnie i w sposób zróżnicowany; 7,4% pamiętało godziny wychowawcze, na których poruszano tę problematykę, 4,9% – lekcje religii, 3,7% – lekcje biologii.