Celem badania było znalezienie odpowiedzi na pytania: jaki jest zakres orientacji rzeczowej (wiedzy) nauczycieli czynnych o „europeizacji kształcenia” w ich autoocenie; jaki jest stopień akceptacji bądź dezakceptacji idei „europeizacji kształcenia”; czy i w jakim znaczeniu nauczyciele czynni wykazują gotowość partycypacji w procesach „europeizacji kształcenia”; jakie dostrzegają korzyści bądź mankamenty „europeizacji kształcenia”. Badaniem objęto 206 nauczycieli czynnych z trzech szkół podstawowych i jednej szkoły średniej z Bydgoszczy; zastosowano ankietę złożoną z 13 pytań; uzyskano 200 ankiet. W próbie znalazły się 174 kobiety i 26 mężczyzn; wiek badanych wynosił 23-60 lat, 37,5% stanowiły osoby w wieku 41-50 lat; 35,5% – nauczyciele o stażu pracy 12-18 lat; 53% miało magisterskie studia wyższe z przygotowaniem ekonomicznym, po 19,5% stanowili nauczyciele z wykształceniem wyższym zawodowym i przygotowaniem pedagogicznym oraz bez przygotowania pedagogicznego. Wyodrębniono sześć sposobów rozumienia pojęcia „europeizacja kształcenia”: wejście do UE – 171 wskazań, nowoczesne programy kształcenia – 84, kształcenie zgodne z wymogami UE – 213, lepsza jakość kształcenia – 104, reforma oświaty – 16, przyjęcie obcych wzorów edukacyjnych – 97. Wiedzę o tym temacie badani czerpali z telewizji – 132 osoby, z prasy i rozmów z innymi nauczycielami – 79, uczestnictwa w konferencjach – 21, sympozjach – 3 wskazania, literatury fachowej polskiej – 31, w języku obcym – 2. 6 badanych oceniało swoją wiedzę jako wystarczającą, pozostali chcieli ją pogłębiać w zakresie: statusu społeczno-ekonomicznego nauczyciela – 65,5%, możliwości awansu zawodowego – 58,5%, treści kształcenia w zintegrowanej Europie – 52,5%, sposobów kształcenia nauczycieli – 49%, form edukacji – 46,5%, metod kształcenia – 45,5%, celów edukacyjnych – 43%. 167 osób chciało uzupełniać wiedzę poprzez rozmowę z osobą kompetentną, 22 – z przedstawicielem UE, 9 – z ministrem edukacji, 2 – z władzami oświatowymi. Tematem najczęstszych dyskusji związanych z „europeizacją kształcenia” były: pozycja ekonomiczno-społeczna nauczyciela – 102 osoby, źródła finansowania oświaty – 139, mierna baza materialna polskiej szkoły – 106, niepewność bytu, oczekiwany wzrost bezrobocia – 112. Wśród ewentualnych korzyści tego procesu wymieniano: nowoczesne programy kształcenia – 108 osób, lepszą jakość kształcenia – 96, szerszą ofertę edukacyjną – 84. Wątpliwości dotyczyły: nadmiernego wzrostu obowiązków – 103 osoby, konsekwencji zmian – 96, powierzchowności zmian – 93, zbyt wolnego tempa zmian – 74, niemożliwości sprostania przez polską szkołę wymogom UE – 72, braku zabezpieczenia finansowego reform – 63; 7 osób nie miało wątpliwości, 58 nie chciało się wypowiadać na ten temat. 17% badanych miało nastawienie do idei „europeizacji kształcenia” zdecydowanie pozytywne, 48,5% raczej pozytywne, 13% zdecydowanie negatywne, 9% raczej negatywne; 12,5% nie miało zdania. Uzasadnienia wyborów pozytywnych: świadomość nieuchronności zmian w systemie szkolnym – 166 osób, szansa na stworzenie nowoczesnego systemu szkolnego – 97, możliwość uzyskania lepszej jakości kształcenia – 81, szansa na uzyskanie wyższej pozycji społeczno-ekonomicznej nauczyciela – 76, możliwość podniesienia kwalifikacji nauczyciela – 61. Uzasadnienia wyborów negatywnych: brak środków finansowych, bazy materiałowej – 37 osób, niekompetencja władz, obawa przed nieprzemyślanymi eksperymentami – 7 wskazań.