Celem badania było uzyskanie odpowiedzi na pytania: kim są badani nauczyciele, jakie są ich predyspozycje społeczne do wejścia w dialog z drugim człowiekiem; jaka jest ich pozycja społeczna w klasie szkolnej, jakie są oczekiwania uczniów względem nich. Badaniem objęto 100 nauczycieli i 600 uczniów z klas początkowych z różnych środowisk wychowawczych; uwzględniono próby kontrastowe – po trzech uczniów z każdej klasy dostosowanych do wymagań szkolnych i po trzech uczniów niedostosowanych, z którymi nauczyciele mieli utrudnione kontakty interpersonalne (uczniów typowali nauczyciele). Posłużono się testem zachowań społecznych J. Greena i D. Lewisa – dla nauczycieli, niewerbalnym testem percepcyjnym – dla uczniów. Stwierdzono, że 69% nauczycieli należało do ludzi nadających się idealnie do pracy w dziedzinach, w których wiele zależy od kontaktów z ludźmi, umiejętności zmniejszania i łagodzenia różnic, rozwiązywania ludzkich problemów; rozsądnie oceniających swoje mocne i słabe strony, czerpiących satysfakcję z kontaktów towarzyskich i społecznych, niewywołujących wrażenia zarozumialstwa. 22% należało do ludzi posiadających znaczną wiarę w siebie, zdecydowane poczucie własnej wartości; mogących być odbieranymi jako zbyt pewni siebie, zarozumiali i nieco aroganccy; czasem nadmiernie eksponujących swoje mocne strony, starających się wywierać dobre wrażenie; ze względu na predyspozycje towarzyskie najczęściej lubianych przez uczniów. 6% należało do ludzi nieźle radzących sobie w kontaktach z innymi, ale mających dość krytyczną opinię o swoich walorach; niemających pewności siebie w kontaktach z dorosłymi i dziećmi, często bojących się przedstawiać poglądy wprost; czasem działających w sposób okrężny, przez co odbieranych jako nieszczerzy. 2% należało do ludzi, którym zdarza się przesadzać w staraniach, by wywrzeć wrażenie na ludziach, co często przyczynia się do nietrwałości kontaktów społecznych, mających wysoki poziom wiary w siebie i umiejętności układania kontaktów z innymi; angażujących się, ze skłonnościami do dominowania, nielubiących sytuacji, w których nie mają dostatecznej kontroli, czasem „reżyserujących” stosunki z ludźmi, często nudzących się z osobami niechcącymi przyjmować roli podporządkowanej; czasem cechujących się tendencją dostrzegania w ludziach tylko słuchaczy lub kogoś zapewniającego, że nie będą się czuć znudzeni, samotni, niekochani; mogących być aroganckimi i apodyktycznymi. 1% należało do ludzi mających właściwy poziom szacunku do siebie i pewność siebie, prawidłowo oceniających swoją osobowość; czasem „przedobrzających” z chęci wywarcia dobrego wrażenia, co może niekorzystnie wpływać na nawiązywanie i rozwój kontaktów; dążących do całkowitego panowania nad sytuacją, mogących się cechować tendencją do dominowania, wyniosłości, arogancji. Wyniki testu percepcyjnego wykazały, że w praktyce szkolnej były obecne różne środowiska społeczne (klasyfikacja według koncepcji B. Neville’a): autokratyczne – 23,66%, życzliwe – 22,83%, doradczo-konsultatywne – 17,83%, współuczestniczące – 16,16%, wyłaniające się – 8,66%, karzące – 8,5%, oparte na chaosie – 2,33%. W zakresie stanu oczekiwanego pozycji społecznej nauczyciela w klasie szkolnej stwierdzono, że wybór określonej sytuacji społecznej przez dzieci był związany z ich potrzebami; oczekiwania dzieci były związane z partnerskimi relacjami uczeń – nauczyciel; 22,6% dzieci wybrało środowisko współuczestniczące, 21,3% doradczo-konsultatywne, 19,5% życzliwe, 16,66% autokratyczne, na piątym miejscu – środowisko wyłaniające się, na ostatnim – środowisko chaosu.