Celem badania było zebranie opinii dziewięciolatków na temat kłamstwa. W badaniu wzięło udział 22 dzieci dobranych celowo (o dobrym poziomie rozwoju umysłowego, z rodzin niedotkniętych patologią społeczną). Oprócz wyrażenia opinii na temat kłamstwa (na podstawie zmyślonych historyjek) dzieci poproszono o zobrazowanie kłamstwa w pracach plastycznych. W ocenie 72,7% badanych dzieci kłamstwo jest zjawiskiem negatywnym. 27% dziewięciolatków nie potrafiło jednoznacznie ustosunkować się do kłamstwa. 36,3% dzieci dopuściłoby kłamanie dla żartu, ze strachu, z obawy przed karą, z litości, by nie denerwować rodziców, żeby zaimponować innym. 13,6% badanych stwierdziło, że nigdy nie należy kłamać. Jedna osoba uznała kłamstwo za dopuszczalne w sytuacji, kiedy od tego zależy pomoc drugiemu człowiekowi. Kłamanie – w opinii dzieci – może sprawić brak sympatii u rówieśników. Na pytanie Czy uważasz, że warto kłamać? 72% uczniów odpowiedziało, że kłamać nie należy, a 27% uznało, że kłamać można w zależności od sytuacji. Według połowy badanych kłamstwo nie popłaca, bo można zaszkodzić innym; uczniowie twierdzili też, że kłamstwo jest grzechem. 63,3% uczniów sądziło, że istnieją takie sytuacje, w których można kłamać, np. prima aprilis. W opinii 32% dziewięciolatków nie ma takiej sytuacji, która dopuszczałaby posłużenie się kłamstwem.