Przedmiotem badania była wytrzymałość uczniów klas ósmych Szkoły Podstawowej nr 6 w Ciechanowie (N = 99; chłopcy – 58, dziewczęta - 41). Większość badanych nie brała udziału w pozaszkolnych zajęciach sportowych. Wśród dziewcząt 11 uczestniczyło w zajęciach Szkolnego Klubu Sportowego, w tym cztery systematycznie. Wśród chłopców liczby te wynosiły odpowiednio 21 i 12 osób, jeden uczeń uprawiał lekkoatletykę w Wojewódzkim Klubie Sportowym. W badaniu wykorzystano pomiary antropometryczne (wzrost i waga), próbę Ruffiera do oceny adaptacji układu sercowo-naczyniowego do wysiłku fizycznego oraz test K. Coopera do oceny wytrzymałości długotrwałej (bieg ciągły przez 12 min). Wyniki badania ujawniły, że poziom wytrzymałości uczniów zgodnie z normami podanymi przez J. Drabnika był słaby. 36,4% osób otrzymało ocenę niedostateczną, a 39,4% dostateczną. Jedynie 20 uczniów i uczennic prezentowało dobry poziom cechy motorycznej, przy czym byli to w znacznej większości chłopcy (żadna z dziewcząt nie osiągnęła poziomu bardzo dobrego). Podobne wyniki uzyskano dla testu K. Coopera – uczniowie mieścili się w przedziale wytrzymałości słabej i średniej, przy czym znów większość stanowili chłopcy (żadna z dziewcząt nie osiągnęła poziomu wytrzymałości bardzo dobrej i doskonałej). Przyczyn takich wyników można było upatrywać w zbyt małym wymiarze godzinowym lekcji wychowania fizycznego i zbyt małej ich intensywności, wprowadzaniu zbyt malej ilości indywidualnych form ruchu, niewychowywaniu do aktywności ruchowej poza szkołą, preferowaniu pracy z uczniami sprawnymi (co łączy się ze sportem wyczynowym) oraz małą atrakcyjnością wychowania fizycznego dla wielu dzieci. W badaniu nie stwierdzono bardzo istotnych zależności między budową somatyczną, próbą Ruffiera i wytrzymałością mierzoną testem K. Coopera.