Celem badania było określenie zmian w stanie zdrowia studentów pierwszego i drugiego roku na Politechnice Radomskiej w ciągu dwóch lat studiowania. Pierwsza grupa składała się z osób uczęszczających na zajęcia z wychowania fizycznego dwa razy w tygodniu, a druga – z osób o chodzących na więcej zajęć z wychowania fizycznego (10-15 godzin w tygodniu). Badaniami objęto w sumie 129 studentów w wieku 19-21 lat, w tym 74 osoby z grupy pierwszej i 85 osób z grupy drugiej. W badaniu posłużono się następującymi metodami diagnostyki – zachorowalnością (dane z przychodni studenckiej), testem KMS (korelacji mięśniowo-sercowej) oraz testem SAN (samopoczucie, aktywność, nastrój). Wyniki badania ujawniły niekorzystne i pogłębiające się tendencje zdrowotne u studentów uczestniczących w mniejszej liczbie zajęć z wychowania fizycznego. W grupie tej występował wzrost zachorowalności oraz nieznaczne (nieistotne statystycznie) obniżenie wskaźnika korelacji funkcji integracyjnych. Test SAN wykazał pogłębiające się różnice w samopoczuciu przed i po zajęciach, co mogło świadczyć o zwiększonym wpływie obciążeń związanych z nauką. U studentów z grupy bardziej aktywnej fizycznie zaobserwowano niejednoznaczne zmiany w zachorowalności – przy jej ogólnym obniżeniu wzrosła liczba urazów i zachorowalność szpitalna, choć pozostawała ona nadal znacznie mniejsza niż w pierwszej grupie. Wśród tych studentów wystąpiła również nieznaczna poprawa korelacji integracyjnych funkcji organizmu, która także przyjmowała wyższe wartości niż wśród studentów mniej aktywnych. Test SAN wykazał mniejsze różnice w pomiarze przed zajęciami i po nich, a różnice te przyjmowały korzystne tendencje, zmniejszajały się w trakcie trwania studiów. Było to rezultatem zwiększonej aktywności organizmu, która wzmacniała odporność na zmęczenie wywołane obciążeniami związanymi z nauką. Zatem zwiększona aktywność ruchowa studentów pozytywnie wpływała na ich samopoczucie.