Przedmiotem badania były opinie podchorążych i nauczycieli na temat ówczesnego modelu kształcenia praktycznego w Wyższej Szkole Oficerskiej im. gen. J. Bema. Przyczynkiem do badania stały się zmiany form kształcenia dokonane w roku akademickim 1994/1995, których wynikiem było m.in. wprowadzenie obowiązkowych ćwiczeń taktycznych. W badaniu wykorzystano technikę ankiety i wywiadu indywidualnego, obserwację uczestniczącą oraz analizę dokumentów. Badanie ujawniło zwiększenie się intensywności kształcenia – w 1995 roku średnio na jedną grupę szkoleniową przeznaczono 96 godzin zajęć w porównaniu z 85 godzinami w roku 1994. Średnia ocen z przedmiotów objętych szkoleniem również okazała się wyższa (3,87) niż rok wcześniej. Samoocena przygotowania zawodowego po odbytych zajęciach na poligonie i ćwiczeniach taktycznych dokonana przez podchorążych ujawniła, że najwyższe noty uzyskała umiejętność dowiązania elementów ugrupowania bojowego, następnie znajomość dokumentów bojowych baterii i umiejętność ich opracowania oraz umiejętność kierowania ogniem artylerii z zakrytych stanowisk ogniowych. Najniższą ocenę zdobyła znajomość istoty, celu i warunków zabezpieczenia logistycznego. W ocenie skuteczności kształcenia w formie ćwiczeń taktycznych badani zaaprobowali zwiększenie się trwałości wiedzy (56,6%). Ocena wykładowców okazała się najbardziej zbieżna z samooceną podchorążych w topografii i geodezji, a najmniej zbieżna w przypadku znajomości istoty, celu i warunków zabezpieczenia logistycznego (ocena studentów była niższa niż wykładowców).