Przedmiotem badania były rozprawy doktorskie w akademiach wychowania fizycznego w Krakowie, Poznaniu i we Wrocławiu. We wszystkich trzech ośrodkach w całej populacji doktorów dominowali mężczyźni: 73,5% w Krakowie, (lata 1972-1995), 65,8% w Poznaniu (lata 1969-1995) oraz 72% we Wrocławiu (lata 1967-1995). Do 1995 roku na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie powstało najwięcej prac doktorskich z pogranicza nauk o kulturze fizycznej i nauk medycznych (26,5% na 215 wszystkich rozpraw). W Poznaniu najwięcej doktoratów badacze poświęcili tematyce z pogranicza nauk o kulturze fizycznej i nauk biologicznych (26% na 281 wszystkich rozpraw). Natomiast we Wrocławiu powstało najwięcej rozpraw o problematyce motoryczności człowieka, a więc z zakresu nauk o kulturze fizycznej (32,9% na 246 wszystkich rozpraw). Na krakowskiej i poznańskiej uczelni wśród promotorów rozpraw obronionych do 1995 roku przeważali przedstawiciele nauk o kulturze fizycznej; na wrocławskiej uczelni zaś – przedstawiciele nauk medycznych. Najmniej licznie reprezentowani byli badacze z obszaru nauk humanistycznych oraz biologicznych. Przedstawiciele nauk o kulturze fizycznej wypromowali najwięcej doktorów na krakowskiej i wrocławskiej AWF, natomiast przedstawiciele nauk biologicznych – na poznańskiej AWF. Większość osób, które doktoryzowały się w latach 1991-1995 była w czasie obrony zatrudniona na uczelni, w której przeprowadzano przewód doktorski. W latach 1991-1995 średnia wieku osób w czasie uzyskania stopnia naukowego doktora wyniosła: na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie: 36,9 (mężczyźni) i 36,8 (kobiety); na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu: 36,7 (mężczyźni) i 34,9 (kobiety); na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu: 36,6 (mężczyźni) i 36,5 (kobiety).