Przedmiotem badania był sposób rozumienia słowa tolerancja wśród uczniów klas trzecich lubelskiego Liceum Ogólnokształcącego im. S. Staszica. W badaniu wykorzystano ankietę zawierającą sześć pytań otwartych. Na potrzeby analizy sformułowano dwa modele tolerancji: 1) tolerancja opierająca się na obojętnym stosunku do czyichś poglądów lub zachowania (nie jest uzależniona od bliskości związków łączących dwie osoby oraz zakłada, że zachowania osoby tolerowanej nie zagrażają osobie tolerującej); 2) tolerancja jako okazywanie cierpliwości, cierpliwe znoszenie w relacji do poglądów lub zachowania drugiej osoby (przejawia się w bardzo bliskich związkach dwóch osób, np. w ramach rodziny lub przyjaźni). Wyniki badania ujawniły, że tolerancja była dla młodzieży wartością pozytywną. Rozumiano ją najczęściej jako akceptowanie drugiego człowieka wraz z jego odmiennością światopoglądową, wyznaniową i polityczną. Podkreślano konieczność szacunku dla indywidualizmu i autonomii człowieka, a za wartość nadrzędną uznawano wolność do podejmowania decyzji bez niczyjej ingerencji. Najczęściej podawanym przykładem tolerancyjnego podejścia był stosunek do mniejszości narodowych i etnicznych zamieszkujących Polskę. Zwrócono również uwagę na rażący brak tolerancji względem osób uzależnionych od używek i chorych na AIDS. Tolerancja nie była jednocześnie rozumiana jako utożsamianie się z cudzymi poglądami ze względu na obawę przed uleganiem drugiej osobie. Zgadzanie się na czyjeś zdanie nie oznaczało zatem zgadzania się z czyimś zdaniem. Bardzo rzadko zwracano również uwagę na konieczność akceptowania cudzych wad i błędów. Pisząc o nietolerancji, poruszano ówczesne problemy polityczne, światopoglądowe i moralno-prawne (spór o wstęp do konstytucji, legalizacja aborcji, pikiety przeciwko działalności ośrodków dla uzależnionych itp.). Tylko nieliczni uznawali, że nie istnieją żadne granice tolerancji – na ogół uznawano za taką zachowania, które wyrządzały krzywdę innym ludziom (np. chamstwo, przemoc, wulgarność, zakłamanie, wandalizm). Młodzież dostrzegła wypaczanie sensu oraz manipulowanie pojęciem tolerancji w środkach masowego przekazu. Polaków nie uznano za naród tolerancyjny, przede wszystkim ze względu na stosunek do mniejszości narodowych i etnicznych, odmiennych wyznań i religii. Brak tolerancji łączono na ogół z brakiem wykształcenia, zaniżeniem wartości moralnych, zepchnięciem na margines egzystencji człowieka oraz poprzednim ustrojem politycznym, który ograniczał wolność obywateli.