Eksperymentem objęto 20 uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim w jednym z krakowskich ośrodków szkolno-wychowawczych; w badanej populacji było 10 dziewczynek i 10 chłopców w wieku od 14 do 17 lat. Eksperyment polegał na treningu asertywności, wspomaganym focusingiem, dramą i terapią zabawy. Ponad 80% badanych pochodziło z rodzin robotniczych. W ramach eksperymentu odbyło się pięć sesji indywidualnych i pięć grupowych. Podczas każdego ze spotkań uczniowie mogli opowiedzieć o przeżywanych uczuciach, wyjaśnić ich istotę i znaczenie. Na podstawie Skali oszacowań do oceny funkcjonowania dziecka w rolach społecznych stwierdzono, że młodzież po udziale w eksperymencie wykazywała większą aktywność, zadowolenie, była śmielsza w kontaktach z dorosłymi, częściej zabierała głos i zgłaszała do pomocy. Wyniki końcowe eksperymentu wykazały, że młodzież ma nieco lepsze wyniki w nauce, częściej chodzi do szkoły, sumienniej wypełnia obowiązki szkolne. Polepszyły się stosunki uczniów z nauczycielem i aktywność poznawcza badanych. Na podstawie badania sformułowano następujące wnioski: uczniowie upośledzeni umysłowo czują się swobodnie i bezpiecznie, jeśli nie boją się krytyki i oceny ze strony wychowawców oraz nauczycieli; poczucie bezpieczeństwa badanej młodzieży było warunkowane znajomością zasad i tzw. umów społecznych, obowiązujących zarówno nauczycieli, jak i wychowawców; młodzież upośledzona odczuwa większą potrzebę kontaktów z innymi ludźmi, jeśli wcześniej odbywa szczerą rozmowę z wychowawcą; do pracy dydaktyczno-wychowawczej z młodzieżą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim warto włączyć większą liczbę zajęć o charakterze twórczo-terapeutycznym.