Celem badania była analiza rysunków dzieci niewidomych pod kątem sposobu przedstawiania wyobrażeń. Badaniem objęto siedmioro niewidomych dzieci w wieku 8-15 lat, niemających wcześniejszych doświadczeń związanych z rysowaniem; dzieci uczestniczyły w programie Angielski dla niewidomych, prowadzonym na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Zadaniem dzieci było wyobrażenie sobie, że są w pokoju, na jego środku znajdował się stół, na którym z kolei stał kubek i obok którego stała osoba. Wyniki badania potwierdziły teorie dotyczące rozwoju umiejętności rysowania u dzieci niewidomych. W związku z ograniczonymi doświadczeniami w rysowaniu umiejętność ta rozwijała się u badanych wolniej. Możliwość podjęcia tej aktywności umożliwiała jednak wykazanie się wysokim poziomem umiejętności tworzenia graficznych reprezentacji. Dzieci niewidome poprawnie rozumiały przedstawiane wyobrażenia, a poziom tego rozumienia nie odbiegał od poziomu prezentowanego przez dzieci widzące. Oprócz różnic indywidualnych stwierdzono u dzieci niewidomych dominację stylu dotykowego nad wizualnym oraz gorsze rozumienie koncepcji przestrzeni.