Celem badania była odpowiedź na pytanie o problemy napotykane przez przyszłych nauczycieli języka obcego z Polski i Turcji podczas nauki tegoż języka, o stosowany przez nich sposób opisu własnych odczuć i doświadczeń oraz o sens nadawany przez badanych własnym doświadczeniom jako przyszłych nauczycieli języka obcego. Zastosowano metodę indywidualnych narracji w formie pracy pisemnej, którą objęto 96 polskich studentów (specjalizacja w nauczaniu języka angielskiego i niemieckiego) oraz 156 tureckich studentów (specjalizacja w nauczaniu języka angielskiego i tureckiego). Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że podjęcie próby opisu własnych doświadczeń podniosło u studentów poziom samoświadomości i samowiedzy, dało też możliwość spojrzenia na proces uczenia się języka oraz na nauczycieli języka obcego z nowej perspektywy. Ujawniły się różnice między badanymi grupami przyszłych nauczycieli. Studenci z Turcji w swoich narracjach skupili się w większym stopniu na problemach związanych z samym językiem oraz z procesem dydaktycznym, natomiast studenci z Polski przyjęli szerszą perspektywę, uwzględniając oprócz językowych i dydaktycznych aspektów również te związane z emocjami, w tym motywacją, pewnością siebie oraz wiarą we własne możliwości. W zakresie problemów językowych studenci z obu grup wskazywali na podobne kwestie, głównie związane z gramatyką, słownictwem i mówieniem. Doświadczenia związane z nauką języka stały się dla badanych źródłem satysfakcji i zwiększonej motywacji. Studenci zdali sobie lepiej sprawę z problemów związanych z uczeniem się języka oraz z uwarunkowaniami tego procesu w postaci potrzebnego czasu i wysiłku. Autorefleksja stała się dla badanych z Polski przyczynkiem do reewaluacji własnej postawy, często w postaci żalu związanego ze straconymi szansami oraz wcześniejszym brakiem zaangażowania w naukę języków. Motyw ten nie pojawił się w narracjach badanych z Turcji.