Przedmiotem badania była ekspresja emocjonalna dzieci głuchych w wieku przedszkolnym. Sformułowano podstawową hipotezę badawczą, według której opóźniony rozwój mowy u dzieci głuchych i ich ograniczone możliwości odbioru drogą słuchową treści o zabarwieniu emocjonalnym są przyczyną opóźnień w rozwoju emocjonalnym. W badaniu wzięło udział 35 dzieci w wieku od czterech do siedmiu lat. 12 głuchych badanych było wychowywanych przez rodziców głuchych, 11 głuchych – przez słyszących rodziców, 12 dzieci przebywało w przedszkolu z internatem. Dodatkowo 12 dzieci słyszących stanowiło grupę kontrolną. Przeprowadzono trzy serie badań: pierwsza polegała na zabawach konstrukcyjnych, organizowanych przez osobę dorosłą; druga – dzieci lepiły z plasteliny, wykonywały wycinanki, malowały farbami; trzecia – zabawy na boisku sportowym, w parku, na śniegu. Wszystkie obserwacje rejestrowali: eksperymentator, sędzia kompetentny (psycholog) oraz sędzia niekompetentny (student). Na podstawie wyników badania ustalono, że: głuche dzieci w wieku przedszkolnym nie różnią się pod względem reakcji emocjonalnych od swoich słyszących rówieśników; zauważono, że różnorodność wyrażanych stanów emocjonalnych jest mniejsza w przypadku dzieci niesłyszących; dzieci głuche, wychowywane przez niesłyszących rodziców, okazują więcej stanów emocjonalnych niż dzieci głuche, wychowywane przez słyszących rodziców albo w przedszkolu z internatem; różnice te miały charakter istotny statystycznie; dzieci głuche okazują mniej negatywnych stanów emocjonalnych niż ich słyszący rówieśnicy; głusi rodzice przejawiali więcej pozytywnych stanów emocjonalnych wobec swoich dzieci niż rodzice słyszący dzieci głuchych i wychowawczynie.