Przedmiotem badania było dymorficzne zróżnicowanie postawy ciała w płaszczyźnie strzałkowej u dziewcząt i chłopców w wieku od 11 do 15 lat. W badaniu wzięło udział 424 chłopców i 563 dziewczęta; obie grupy w podobnym wieku. Badanie wykazało, że w okresie pokwitania zarówno u chłopców, jak i u dziewcząt występuje duże zróżnicowanie indywidualnych wskaźników postawy w płaszczyźnie strzałkowej. Ze względu na ujawnione szerokie przedziały w zakresie różnic trudno o ustalenie precyzyjnych norm; należy zatem uznać prawidłowość postaw w tej płaszczyźnie. U badanych wystąpiła znaczna progresja krzywizn fizjologicznych, przede wszystkim w postawie nawykowej. Wyższe wartości kifozy piersiowej zaobserwowano u chłopców w postawie habitualnej oraz podczas autoelongacji. Dziewczęta z kolei osiągnęły większe wartości lordozy lędźwiowej. Czynna elongacja kręgosłupa powoduje wzrost długości całkowitej kręgosłupa oraz spłycenie krzywizn fizjologicznych. Stwierdzono ponadto, że chłopcy mają większe niż dziewczęta możliwości autoelongacyjne. Zaobserwowano, że lordoza lędźwiowa w obu grupach badanej populacji ma najmniejszą podatność na czynną elongację.