Celem badania było określenie jakości postawy ciała wśród dzieci z umiarkowanym upośledzeniem umysłowym. Badaniem objęto 402 dzieci w wieku od 9 do 15 lat ze szkół podstawowych w gminie Strzelce Opolskie oraz z dwóch szkół specjalnych. Po wstępnej selekcji wybrano 30 chłopców upośledzonych umysłowo w stopniu umiarkowanym i 30 chłopców o prawidłowym rozwoju umysłowym. Kryterium selekcji było występowanie wad w postawie ciała. Oceniono jakość postawy ciała, odcinkową i całkowitą ruchomość kręgosłupa, za pomocą testu ściennego – występowanie przykurczu w stawach barkowych, siłową wytrzymałość wybranych mięśni posturalnych oraz możliwość czynnej korekcji odchyleń od prawidłowej postawy ciała. Posłużono się metodą punktową według Kasperczyka dla oceny postawy ciała. Dla zbadania siły i wytrzymałości mięśni posturalnych użyto ćwiczeń-testów według Majocha. W grupie głównej 33% chłopców miało wadę w postaci głowy asymetrycznej albo wysuniętej, 100% – barków asymetrycznych albo wysuniętych, 90% – odstających łopatek, 23% – lejkowatej klatki piersiowej, 3% – kurzej klatki piersiowej, 87% – uwypuklonego brzucha, 30% – okrągłych pleców, 40% – wklęsłych pleców, 10% – płaskich pleców, 33% – koślawych kolan, 17% – szpotawych kolan, 43% – płaskich stóp. W grupie kontrolnej stwierdzono następujące wady: głowa asymetryczna albo wysunięta – 40% przypadków, barki asymetryczne albo wysunięte – 100%, łopatki odstające – 93%, klatka piersiowa lejkowata – 13%, klatka piersiowa kurza – 7%, brzuch uwypuklony – 73%, plecy okrągłe – 43%, plecy wklęsłe – 56%, plecy płaskie – 10%, kolana koślawe – 37%, kolana szpotawe – 3%, stopy płaskie – 63%. Badanie wykazało, że u dzieci upośledzonych w stopniu umiarkowanym częściej występowały wady postawy niż u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Różnica ta miała charakter istotny statystycznie. Boczne skrzywienia kręgosłupa występowały na podobnym poziomie w obu badanych grupach. Odcinkowe odchylenia od prawidłowej postawy ciała zaobserwowano w obu grupach na podobnym poziomie. Niektóre odchylenia odcinkowe częściej występowały wśród dzieci upośledzonych, a inne – wśród dzieci o normalnym rozwoju umysłowym. Nie potwierdzono hipotezy zakładającej, że wady postawy są poważniejsze pod względem nasilenia objawów u dzieci upośledzonych, a możliwości autokorekcji większe u dzieci pełnosprawnych. Ruchomość kręgosłupa była zbliżona do prawidłowej w obu grupach. Chłopcy o prawidłowym rozwoju umysłowym mieli większą siłową wytrzymałość mięśni posturalnych.