Celem badania było określenie związku między wyobrażeniem motorycznym dziecka, powstałym w wyniku celowych działań nauczyciela, a uczeniem się złożonych czynności ruchowych. Próbowano także określić wpływ strategii programowania wewnętrznego na skuteczność rozwiązywania zadań ruchowych. Badaniem objęto 287 (135 chłopców, 152 dziewczęta) uczniów klas piątych z SP nr 1, 36, 45, 66 i 70 we Wrocławiu. Zastosowane metody: eksperyment pedagogiczny (cykl czterech lekcji, wykorzystanie filmu programowania wewnętrznego, modeli przestrzennych postaci ludzkiej, zestawu kinogramów ruchowych), testy osiągnięć szkolnych, analiza dokumentów, skala ocen, technika jednej grupy. Stwierdzono, że: wyobrażenia motoryczne są czynnikiem procesu regulacji działalności ruchowej; wpływ funkcji programującej na kształtowanie się wyobrażenia motorycznego zależy od fazy tego procesu – w fazie uczenia się największy wpływ mają parametry przestrzenne i czasowe, w fazie wykonywania praktycznego – siłowe; film programowania wewnętrznego jest skutecznym środkiem dydaktycznym w obu fazach, w fazie mentalnej należy go wzbogacać kontrolowaną werbalizacją działania ruchowego i stosować ją wielokrotnie aż do poprawnego ujęcia słownego; wyobrażenie motoryczne jest podstawą strategii programowania wewnętrznego, ma ona wpływ na realizację umysłowego programu działania; poziom skuteczności wyniku działania ruchowego zależy od stopnia konkretności celu; strategię programowania wewnętrznego należy wykorzystywać jako sposób postępowania metodycznego przyspieszający proces uczenia się złożonych czynności ruchowych.