Celem badania była odpowiedź na pytanie: Jakie czynniki tkwiące w środowiskach szkolnych osób z dysleksją wskazywane są w autobiografiach jako elementy wyznaczające przebieg trajektorii edukacyjnych? Do zebrania materiału badawczego posłużono się metodą biograficzną. Próbę stanowiło 58 osób (11 kobiet oraz 47 mężczyzn) ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się – w tym uczniowie liceów ogólnokształcących (24), uczniowie techników (3), studenci (19), doktorant oraz osoby w wieku od 26 do 55 lat, które ukończyły edukację w czasie gromadzenia danych (11). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że najczęściej pojawiającym się typem reakcji respondentów na osobistą sytuację był konformizm (26 osób). Innymi typami reakcji były konkordans (3) oraz niezgoda (3). Na podstawie zgromadzonego materiału odnotowano również, że nieliczni respondenci podejmowali działania o charakterze innowacji (4). Dodatkowo wykazano, że niejednokrotnie zmiana środowiska szkolnego pozytywnie wpływała na dalszy przebieg kariery szkolnej badanych. Uzyskane odpowiedzi pozwoliły również ujawnić brak występowania współpracy nauczycieli z instytucjami wspierającymi uczniów z trudnościami w nauce. Okazało się, że 45% osób uczestniczyło w zajęciach (organizowanych w szkole lub poza nią), które miały na celu pomoc w pokonaniu trudności występujących w procesie nauczania. Z kolei uczestnictwo w tego rodzaju zajęciach poza szkołą zadeklarowała co czwarta osoba.