Celem badania było sprawdzenie, czy zabawy ruchowe, w których przyzwala się na stosowanie przemocy fizycznej, mogą służyć jako proste, dostępne nauczycielom wychowania fizycznego i pedagogom sportu narzędzie diagnozowania agresywności. Badaniem objęto grupę treningową złożoną z 23 podchorążych pierwszego roku Wyższej Szkoły Oficerskiej we Wrocławiu, wybranych z 58 osób na podstawie chęci uprawiania judo i samoobrony oraz większej agresywności od innych osób deklarujących zamiar trenowania (drugiego kryterium nie ujawniono badanym). Poziom agresywności określano pośrednio – podczas kwalifikowania do grupy oraz kwestionariuszem Bussa-Durkee i testem obrazkowym KS-4 w opracowaniu M. Kaliny i J. Supińskiego; bezpośrednio – podczas obserwacji 14 treningów z wykorzystaniem zabaw ruchowych, podczas których ćwiczący mogli symbolicznie uderzać innych. W wyniku przeprowadzonego badania potwierdzono hipotezę, że w sytuacji przyzwolenia społecznego na stosowanie przemocy osoby o zwiększonej agresywności będą robiły to częściej i z większym nasileniem. Wykazano również, że agresywność respondentów na tle innych wyników badań była jedną z najwyższych. Na podstawie zgromadzonego materiału określono tymczasowe normy agresywności ujawnionej i nasilenia agresywności (grupowej i osobniczej). Jednocześnie stwierdzono, że opracowane wskaźniki można stosować do wyliczenia agresywności dzieci i młodzieży. Odnotowano, że z metod pośrednich test KS-4 okazał się bardziej trafnym narzędziem (świadczyła o tym większa liczba powiązań z metodami bezpośrednimi).