Badanie przeprowadzono m.in. w celu: 1) wyodrębnienia w badanej grupie stopnia nasilenia specyficznych dla autyzmu zaburzeń oraz dynamiki występujących zmian; 2) możliwości wyodrębnienia specyficznych zaburzeń rozwoju, które można uznać za charakterystyczne w przypadku badanej grupy osób z autyzmem; 3) określenia poziomu funkcjonowania pozainstytucjonalnego i instytucjonalnego systemów wspierania osób z autyzmem. Do zebrania materiału badawczego zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem autorskiego kwestionariusza wywiadu. Ponadto posłużono się analizą dokumentów, Kwestionariuszem do Badania Zaburzeń Rozwoju Dziecka E-2, Skalą Oceny Zachowań Autystycznych J. Błeszyńskiego oraz testem rozwoju Denver II. Próbę badawczą stanowiło 335 osób. Spośród respondentów wyłoniono 104 dzieci, u których zdiagnozowano autyzm i które nie były jeszcze poddawane terapii (jednocześnie nie przejawiały dodatkowych zaburzeń oraz chorób mogących rzutować na wyniki badania). Do specyficznych zaburzeń przejawianych przez osoby z autyzmem należały trudności z akceptacją zmian. Jednocześnie zaobserwowano u większości respondentów (54 osoby) umiejętność dostosowania się do otoczenia rodzinnego i szerszego (brak umiejętności nawiązywania kontaktu odnotowano u 10 dzieci). Zgromadzony materiał pozwolił wykazać również, że większość ankietowanych nie została objęta wczesną interwencją i wspomaganiem. Dodatkowo ustalono, że w grupie respondentów najwięcej dzieci pod względem przebiegu rozwoju posiadało wskazanie rozwoju opóźnionego (40-38%); rozwój zahamowany dotyczył 16-15,4% dzieci, zahamowany i nieharmonijny – 14-26,9%, dementywny – 5%, a przyspieszony – 1,2%.