Celem badania było poznanie postaw prozdrowotnych uczniów klas piątych i ósmych szkół podstawowych województwa gdańskiego. Badaniem metodą sondażu diagnostycznego z zastosowaniem kwestionariusza ankiety objęto 91 szkół, których dyrekcja wyraziła zgodę na udział; uzyskano odpowiedzi od 10 008 uczniów, w tym 4635 uczniów klas ósmych. W publikacji przedstawiono wyniki dotyczące uczniów klas ósmych z 32 szkół na wsi i 47 szkół w Trójmieście. W zasadzie nie odnotowano znaczących różnic między uczniami z obu środowisk. Uczniowie najczęściej skarżyli się na warunki, w jakich odbywają się lekcje wychowania fizycznego; odpowiedzi uczniów wiejskich potwierdzały dotychczasowe wyniki o ubogiej bazie dydaktycznej w szkołach na wsi. Wyposażenie szkół w sprzęt do wychowania fizycznego było niedostateczne. Uczniowie często bardzo krytycznie odnosili się do warunków higienicznych panujących w szkołach, wskazywali niemożność utrzymywania higieny osobistej po lekcjach WF-u, stan higieniczny sal gimnastycznych. Wielu uczniów odnosiło się krytycznie do przebiegu lekcji wychowania fizycznego, oczekiwali urozmaicenia zajęć, zwiększenia liczby zajęć w terenie otwartym, często dzielili się propozycjami uatrakcyjnienia lekcji. Dostrzegali potrzebę wydłużenia czasu aktywności ruchowej, deklarowali chęć uczestnictwa w częściej odbywanych obligatoryjnych zajęciach. Opinie o nauczycielach pojawiały się w ankietach stosunkowo rzadko, były zróżnicowane; badani dostrzegali zaniedbania, proponowali zmiany, oczekiwali zmian poprawiających jakość pracy nauczycieli i lekcji WF-u. Wypowiedzi uczniów mogą świadczyć, że nauczyciele nie są w stanie przekazać uczniom umiejętności różnorodnego spędzania wolnego czasu, wykraczających poza standardowe programowe dyscypliny sportowe; konieczne jest zaznajamianie nauczycieli z nowymi formami aktywności ruchowej i sposobami wzbogacania zajęć. Młodzież miała relatywnie dużą wiedzę na temat roli środowiska przyrodniczego w życiu człowieka i sposobów jego ochrony. Za niepokojące uznano, że zachowania związane z piciem alkoholu wydają się stanowić element uczniowskiej subkultury. Uczniowie wykazywali duży zasób wiedzy na temat szkodliwości palenia tytoniu, próbowali przejmować w domu wiodącą rolę w zakresie doskonalenia zdrowia; zachowanie rówieśników nie sprzyjało samodoskonaleniu zdrowia przez badanych; zachowania związane z paleniem nie tworzyły przyjaznego klimatu dla edukacji prozdrowotnej, nie były akceptowane przez część badanych; uczniowie sugerowali różne rozwiązania mające na celu ograniczenie palenia tytoniu. Głównymi przeszkodami uniemożliwiającymi właściwy odpoczynek i dbanie o zdrowie były według badanych atmosfera zajęć w szkole i obszerne programy stawiające zbyt wiele wymagań; często pojawiały się wypowiedzi sygnalizujące powstawanie stresów związanych z atmosferą w szkole. Głównie dziewczęta były zainteresowane poszerzeniem swojej wiedzy związanej z okresem dojrzewania; wypowiedzi uczniów nie świadczyły o skutecznej realizacji treści związanych z przygotowaniem do życia w rodzinie, wychowaniem seksualnym; uczniowie nie traktowali rodziców jako istotnego źródła informacji. Stwierdzono, że szkoła nie potrafi w pełni sprostać wymaganiom uczniów oczekujących informacji na interesujące ich tematy, informacje są przekazywane metodami, które nie zawsze ułatwiają uczniom przyswojenie treści; wysunięto postulat opracowania nowych programów ramowych lub korekt istniejących, zmian w zakresie kształcenia i doskonalenia nauczycieli. Wypowiedzi uczniów dotyczące wychowania seksualnego zawierały się w kilku grupach tematycznych: obawa przed zarażeniem AIDS, okres dojrzewania (w zasadzie tylko w wypowiedziach dziewcząt), antykoncepcja i zapobieganie chorobom wenerycznym, inicjacja seksualna. Wielu uczniów postrzegało szkołę jako instytucję mającą być źródłem wiedzy z zakresu wychowania seksualnego, proponowano prowadzenie lekcji lub przedmiotu z tego zakresu; wypowiedzi sygnalizowały problem kadr nauczycielskich przygotowanych do realizacji treści z zakresu wychowania zdrowotnego; istniały też szkoły, które w różny sposób i z różnym efektem starały się realizować oczekiwania uczniów. Uczniowie chcieliby otrzymywać informacje o okresie dojrzewania i seksie od rodziców, jednak rodzice nie byli przygotowani do rozmów, nie chcieli rozmawiać na ten temat; wypowiedzi sygnalizowały zjawisko słabnących więzi rodzicielskich; najczęstszą przyczyną rzadkich kontaktów z rodzicami był brak czasu. Źródła informacji uczniów były różne (prasa, książki, telewizja, rówieśnicy, rodzeństwo), rzadko potwierdzano rozmowy z rodzicami; informacje były różnej jakości. Według części ankietowanych media powinny odgrywać ważniejszą rolę w informowaniu o wychowaniu seksualnym, pojawiały się też głosy krytyczne; udział prasy był oceniany różnie. Stwierdzono, że dotychczasowa edukacja młodzieży opiera się na lęku, uczniowie mają duże luki w wiedzy i duże potrzeby, oczekują głównie tzw. wiedzy technicznej, wypowiedzi sugerują bardzo wczesną inicjację seksualną i niski poziom kultury seksualnej.