Badaniem objęto szkoły podstawowe i ponadpodstawowe w różnych regionach kraju. Materiał badawczy stanowiły nagrania magnetofonowe lekcji, sprawdziany poprawiane przez nauczycieli polonistów oraz ich recenzje, zapisy w zeszytach uczniowskich; metodą wspierającą były ankiety wśród uczniów dotyczące języka. Stwierdzono, że: w zachowaniach werbalnych nauczycieli były widoczne: nerwowość, brak opanowania, apodyktyczność; pytania i polecenia kierowane do uczniów nie zawsze były przemyślane i precyzyjne; w procesie dydaktycznym dialog nauczyciel – uczeń był realizowany nieprawidłowo; nauczyciele sami stosowali elementy gwary uczniowskiej, mimo poprawiania uczniów w tym zakresie; uczniowie korzystali z gwary na lekcji za przyzwoleniem nauczyciela; uczniowie wychwytywali błędy w języku nauczycieli; nauczyciele w rozmowach z uczniami określali innych pracowników przezwiskami; nauczyciele nie kontrolowali zeszytów uczniów; oceny wystawione przez 100 nauczycieli dla jednego wypracowania wykazały trudności z oceną stylu, języka, interpunkcji, różnie kwalifikowano ten sam błąd. Sformułowano postulat uświadamiania nauczycieli w zakresie kultury języka.