Celem badania było określenie zależności między uprawianiem sportu a akceptacją zachowań agresywnych i nieetycznych wśród chłopców. W badaniu wzięło udział 58 chłopców z klas V-VIII. 28 z nich uprawiało piłkę nożną, pozostali – nie. Do zebrania materiału posłużono się kwestionariuszem zawierającym 52 pozycje związane z sytuacjami boiskowymi i 26 z sytuacjami pozasportowymi. Uczniów poproszono o ocenę w pięciostopniowej skali własnej akceptacji zachowań wymienionych w kwestionariuszu. Wyniki badania potwierdziły, że chłopcy uprawiający sport bardziej akceptują sytuacje oszukiwania i bezpieczniejszych fauli niż chłopcy nieuprawiający żadnego sportu. Nie zaobserwowano różnicy o charakterze istotnym statystycznie między uprawiającymi sport i nieuprawiającymi sportu w zakresie akceptacji dla fizycznej i groźnej dla przeciwnika agresji (taktycznej oraz odwetowej). Okazało się również, że uczniowie uprawiający sport nie wykazują się wyższą akceptacją dla nieetycznych zachowań w życiu codziennym. Można zatem stwierdzić, że uprawianie sportu rzeczywiście jest destruktywne dla moralności – ale ściśle związanej z aktywnością sportową, nie dotyczy jednak agresji fizycznej, która mogłaby stanowić niebezpieczeństwo dla przeciwnika. Chłopcy uprawiający sport bardziej akceptowali rozważane zachowania niemoralne, gdy mieli określić osobistą gotowość do takich zachowań (czy sami by to zrobili) niż ogólną (czy dopuszczalne jest takie zachowanie). Świadczy to, że w ocenie tych chłopców wymienione sytuacje nie były jednoznacznie negatywne, a zatem w ich świadomości nastąpiło złagodzenie czarno-białego podziału na nauczycieli i kolegów w akceptacji zachowań nieetycznych.