Badanie miało charakter eksploracyjny, a jego celem było określenie stosunku uczennic szkół podstawowych i średnich do wartości humanistycznych i psychospołecznych oraz zróżnicowania postaw badanych ze względu na poziom ich usportowienia, poziom edukacyjny oraz poziom osiągnięć szkolnych. Postrzeganie wymienionych wartości stanowiło wskaźnik dla postaw względem wychowania fizycznego. Badaniem objęto dziewczęta z klas VII-VIII szkoły podstawowej oraz klas II-III szkoły ponadpodstawowej. Dla celów porównawczych zbadano również nauczycieli i rodziców dziewcząt oraz chłopców w tym samym wieku. W badaniu wykorzystano skalę postaw według E.L. Mercer, skalę postaw według M.E. Kneer oraz skalę postaw według R. McGee. Skale uzupełniła analiza wypracowań dziewcząt na temat Moja lekcja wychowania fizycznego. Przeprowadzono również eksperyment naturalny, którego celem było sprawdzenie zgodności między deklarowaną gotowością i rzeczywistym udziałem we współzawodnictwie sportowym. Eksperyment polegał na ogłoszeniu nadobowiązkowych konkursów sportowych, rejestrowaniu samorzutnie zgłaszających się do udziału, przeprowadzeniu konkurencji. Wyniki badania ujawniły, że percepcja wartości związanych z wychowaniem fizycznym zależała od poziomu usportowienia badanych – najbardziej przychylny stosunek do tych wartości prezentowały zawodniczki z klubów sportowych, uczennice szkół sportowych i uczestniczki zajęć Szkolnego Klubu Sportowego. Najmniej przychylny stosunek miały osoby niezwiązane z działalnością sportową, w tym zwolnione z zajęć obligatoryjnych w szkole. W strukturze postaw względem wartości związanych z wychowaniem fizycznym na szczycie lokowały się wartości użytkowe i psychospołeczne (wśród dziewcząt usportowionych) oraz moralno-duchowe (wśród dziewcząt nieusportowionych). Z kolei w hierarchii wartości psychospołecznych dominowały czynniki związane ze zdrowiem, użytecznością i sprawnością, najmniej istotne okazały się czynniki związane z podmiotowością i interakcjami (niezależnie od poziomu usportowienia i płci badanych). Dziewczęta uprawiające sport uważały, że współzawodnictwo w sporcie wiąże się z rozwojem osobowości, kształtowaniem sprawności i kondycji fizycznej, nie wpływa natomiast na tworzenie właściwych relacji w zespole oraz na zdrowie ćwiczących. Związek postaw badanych z ich wiekiem okazał się niejednoznaczny. Jedyna różnica statystycznie istotna pojawiła się między zawodniczkami – młodsze zawodniczki wyraźnie częściej dostrzegały w wychowaniu fizycznym wartości humanistyczne (szczególnie moralno-duchowe) niż ich starsze koleżanki. Wyższym osiągnięciom szkolnym badanych towarzyszyło większe nasycenie wychowania fizycznego wartościami humanistycznymi i psychospołecznymi. Dodatni związek miedzy siłą postawy a ocenami z WF-u zanotowano jedynie w przypadku dziewcząt usportowionych. Dziewczęta miały przychylniejszy stosunek do wartości psychospołecznych w wychowaniu fizycznym niż chłopcy, szczególnie jeśli uprawiały sport. Skalowanie postaw okazało się dobrym predyktorem w przypadku rzeczywistego zachowania osób deklarujących brak chęci udziału w zawodach sportowych, słabym jednak w przypadku osób, które gotowość taką wyrażały. Podobieństwo między postawami rywalizacyjnymi badanych oraz ich rodziców pojawiło się jedynie w przypadku osób nieusportowionych. Rodzice dziewcząt usportowionych dostrzegali w rywalizacji przede wszystkim wartości związane z rozwojem osobistym i pozytywnymi relacjami w zespole, a rodzice osób nieusportowionych – sprawność fizyczną i kondycję. Wyższy poziom wykształcenia rodziców sprzyjał silniejszemu krytycyzmowi dziewcząt wobec rywalizacji sportowej.