Celem badania było poznanie przyczyn trudności w nauce dzieci przebywających w domu dziecka oraz sposobów, w jaki ich opiekunowie starali się tym problemom zaradzić. W badaniu zastosowano metodę indywidualnych przypadków. Badaniem objęto 20 wychowanków państwowego domu dziecka w wieku 11-16 lat uczęszczających do klas V-VIII szkoły podstawowej. Niemal wszyscy badani pochodzili z rodzin nadużywających alkoholu. Wiele dzieci miało zaburzenia syntezy i analizy wzrokowej lub słuchowej oraz lateryzacji. Były to dzieci nerwicowe, nadpobudliwe psychoruchowo, niedojrzałe społecznie i emocjonalnie, miały wady wymowy i ubogi zasób słownictwa. 14 dzieci miało iloraz inteligencji w granicach przeciętnej, sześcioro – w dolnej granicy przeciętnej lub pogranicza upośledzenia umysłowego. Wszystkie dzieci bardzo często chorowały (np. zaburzenia oddychania z sinicą, zapalenie płuc, anemia, łuszczyca, zapalenie wątroby, nerek, uszu). Analiza sytuacji rodzinnej badanych kazała wnioskować, że na powstanie niepowodzeń szkolnych miały pośredni wpływ czynniki organiczne, bezpośredni zaś – środowiskowe. Nie zaobserwowano negatywnego wpływu środowiska szkolnego (relacji z nauczycielem czy klasą). Dom dziecka zapewniał dzieciom dobre warunki rozwoju i nauki – w odrabianiu lekcji pomagali studenci pedagogiki, wychowawcy utrzymywali stały kontakt ze szkołą, w placówce prowadzono dodatkowe zajęcia dydaktyczne, mające na celu poszerzenie wiedzy ogólnej wychowanków.