Badanie miało na celu diagnozę stopnia, w jakim pracownie rehabilitacji widzenia zaspokajały potrzeby dzieci słabowidzących. Ankietę rozesłano do instruktorów rehabilitacji wzroku pracujących w ośrodkach szkolno-wychowawczych dla dzieci niedowidzących w Lublinie, Łodzi, Warszawie oraz w ośrodkach szkolno-wychowawczych dla dzieci niewidomych w Laskach, Bydgoszczy, Owińskach, Wrocławiu. Rehabilitacja prowadzona w badanych ośrodkach oparta została na modelu rehabilitacji wzroku słabowidzących, opracowanym w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej w Warszawie w latach 1984-1986. Model ten stanowił adaptację Programu rozwijania umiejętności posługiwania się wzrokiem N.C. Barragi i J.E. Morrisa (1989), który składa się z części diagnostycznej i materiału ćwiczeniowego. Wyniki analizy uzyskanych danych ujawniły, że potrzeby dzieci słabowidzących w zakresie usprawniania widzenia przekraczały możliwości ich realizacji. Na 618 uczniów klas I-VII diagnozę funkcjonalną przeprowadzono wśród 300 dzieci, a z tej grupy ćwiczeniami usprawniania widzenia objęto 177 uczniów (również według tego samego programu). Byli to przede wszystkim uczniowie klas młodszych o zmniejszonej ostrości wzroku, czyli dzieci o największych potrzebach, wziąwszy pod uwagę ich możliwości rozwojowe i trudności wynikające z ograniczenia wzroku. Ćwiczenia te odbywały się najczęściej raz w tygodniu. Diagnoza funkcjonalna ujawniła, że dzieci miały największe trudności w próbach oceniających umiejętność spostrzegania wzrokowych relacji na obrazkach w obrębie figur abstrakcyjnych i znaków (prób tych nie wykonało 72,3% badanych dzieci). W równym stopniu trudne okazały się zadania oceniające umiejętność rozróżniania figur oraz zapamiętywania i odtwarzania znaków.