Celem badania było zarejestrowanie błędów w zakresie użycia rodzajników niemieckich, stwierdzenie frekwencji występowania tych błędów oraz określenie typów popełnianych błędów. Badaniem objęto: 11 studentów Instytutu Germanistyki Uniwersytetu Kraju Saary w Saarbrücken posługujących się językiem niemieckim jako ojczystym (styczeń 1994); 11 studentów czwartego roku kierunku język niemiecki jako pierwszy język obcy w Instytucie Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego, posiadających dobrą i bardzo dobrą znajomość języka niemieckiego (marzec 1994). Przeprowadzono test językowy. Wśród polskich studentów średnia błędów wynosiła 7,4%; najczęstsze było użycie rodzajnika zerowego zamiast określonego – 51%, użycie rodzajnika określonego zamiast rodzajnika zerowego – 20%, użycie rodzajnika nieokreślonego zamiast rodzajnika określonego – 18%. Przyczyny błędów w użyciu rodzajników w języku niemieckim podzielono na lingwalne i glottodydaktyczne. Wśród przyczyn lingwalnych wyróżniono następujące: brak rodzajnika jako części mowy w języku polskim, różnice referencyjne pomiędzy rodzajnikami w języku niemieckim a zaimkami wskazującymi w języku polskim, różnice referencyjne pomiędzy poszczególnymi rodzajnikami niemieckimi, różnice w rodzaju gramatycznym pomiędzy rzeczownikami niemieckimi a rzeczownikami polskimi, homonimia w języku niemieckim między rodzajnikiem określonym a zaimkiem wskazującym, istnienie dwóch form zaimka wskazującego, istnienie przyimkowych form ściągniętych w języku niemieckim. Wśród przyczyn glottodydaktycznych wyróżniono: uwarunkowania metodyczne, wysiłek dokonany przez uczącego się, uwarunkowania indywidualne.