Celem badania było określenie stosunku studentów Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej w Warszawie do kar i karania. Badaniem objęto 127 osób ze studiów dziennych wydziałów resocjalizacji i rewalidacji, z roczników II-V. Próba stanowiła 16,2% wszystkich studentów dziennych z wymienionych roczników, 80% próby stanowiły kobiety, a 20% mężczyźni. Większość studentów pochodziła ze środowiska miejskiego (64,5%), pozostali zaś ze wsi i małych miasteczek. Najliczniejszą grupę stanowili studenci przeciętni (70% nie przekroczyło średniej 4,25). W badaniu wykorzystano kwestionariusz ankiety własnej konstrukcji, składający się z 36 pytań. Wyniki badania ujawniły, że wiedza zdobywana w ramach studiów była przez badanych słabo przyswajana i nie znajdowała pełnego odzwierciedlenia w ich praktycznych działaniach. Zanotowano u studentów braki w specjalistycznej terminologii pedagogicznej, wyraźny był brak głębszego zainteresowania problematyką wychowania, badani nie czytali również literatury fachowej. Pod tym względem nie pojawiła się wyraźna różnica między kolejnymi rocznikami. Potwierdzono hipotezę badawczą o potocznym rozumieniu kar przez studentów – kara nie była przez nich określana w sposób pełny, przeważały ówcześnie obowiązujące schematy kary jako odwetu, represji i nagany. Jednocześnie respondenci dostrzegali niski poziom kultury karania w Polsce oraz podkreślali potrzebę zmian. Wpływ na sposób postrzegania kar wśród badanych miało środowisko rodzinne i szkolne. W domu studentów przeważała kara cielesna, w szkole zaś ocena niedostateczna. Rodzice karali badanych często i dotkliwie.