Badanie miało na celu diagnozę patologicznych zaburzeń przystosowawczych i ich uwarunkowań wśród dzieci z domów dziecka oraz stanu ich rozwoju fizycznego. Badaniem objęto 324 osoby, w tym 202 wychowanków łódzkich domów dziecka (103 dziewczęta, 109 chłopców) oraz 112 ich rówieśników szkolnych z grupy kontrolnej (56 dziewcząt i 56 chłopców). Do pomiaru zachowań antagonistyczno-destruktywnych posłużono się Skalą Nieprzystosowania Społecznego (Pytka, 1984), sprawność motoryczną zmierzono Testem Międzynarodowym (Pilicz, 1971). Problem zagrożenia nieprzystosowaniem społecznym wśród dzieci z domów dziecka występował z dużym nasileniem i potęgowany był trudnościami adaptacyjnymi występującymi w tym środowisku. Stan rozwoju fizycznego i sprawności fizycznej badanych był gorszy od ich rówieśników z grupy kontrolnej, co przypuszczalnie wynikało z uwarunkowań socjokulturowych środowiska rodzinnego. Jedynie w części diagnostycznej parametrów ujawniły się wzajemne zależności badanych czynników. Najwyraźniejszy związek zanotowano w przypadku nieprzystosowania i rozwoju somatycznego.