Przedmiotem badania było radzenie sobie ze stresem przez rodziców dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (N = 60, w tym 30 rodziców dzieci z mpd i 30 rodziców dzieci o prawidłowym rozwoju), zespołem Downa (N = 55, w tym 25 rodziców dzieci z zespołem Downa i 30 rodziców dzieci o prawidłowym rozwoju) i dzieci głuchych (N = 53, w tym 20 matek dzieci głuchych i 33 rodziców dzieci o prawidłowym rozwoju). W badaniu wykorzystano Kwestionariusz CISS Endlera i Parkera. Badanie miało charakter pilotażowy. Wyniki badania ujawniły brak wyraźnych różnic w radzeniu sobie ze stresem przez rodziców dzieci niepełnosprawnych i dzieci prawidłowo rozwijających się. Różnice, które wystąpiły między tymi grupami, miały ograniczony zasięg i dotyczyły niektórych metod tzw. copingu. Rodzice dzieci z mpd rzadziej niż rodzice dzieci o prawidłowym rozwoju koncentrowali się na zadaniu, czyli podejmowali próby jego poznawczej transformacji i zmiany sytuacji. W przypadku rodziców dzieci z zespołem Downa oraz dzieci głuchych różnica dotyczyła częstszego stosowania stylu ucieczki przez odwrócenie uwagi, a w przypadku rodziców dzieci głuchych – częstszego pojawiania się stylu unikania niż w grupie rodziców dzieci o prawidłowym rozwoju. Stwierdzono również zależność występowania stylu koncentracji na emocjach od płci badanych – matki częściej niż ojcowie reagowały emocjonalnie na przeżywane stresy. Ponadto u rodziców dzieci starszych (powyżej 10. roku życia) częściej niż u rodziców dzieci młodszych występował styl unikania oraz jego dwa podtypy – ucieczka przez odwrócenie uwagi i ucieczka przez zwrócenie się do innych ludzi. Dotyczyło to wszystkich grup rodziców wyróżnionych ze względu na rodzaj niepełnosprawności dzieci. Nie wykazano związku między aktywnością zawodową a radzeniem sobie ze stresem przez badanych rodziców. Bez znaczenia okazała się również płeć dziecka.