Celem badania było określenie różnic między młodzieżą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim a ich rówieśnikami o prawidłowym rozwoju w zakresie ujawnianych zachowań agresywnych oraz ustalenie relacji zachodzącej między zachowaniami agresywnymi młodzieży lekko upośledzonej a ich pozycją w grupie rówieśniczej. W badaniu wykorzystano lekko zmodyfikowany przez autora Kwestionariusz Zachowań Agresywnych w Sytuacji Ekspozycji Społecznej w opracowaniu D. Boreckiej-Biernat (1989), Socjometryczną Skalę Akceptacji w opracowaniu M. Piłkiewicza (1969) oraz analizę dokumentacji. Badaniem objęto w sumie 120 osób, w tym 60 uczniów lekko upośledzonych umysłowo (30 dziewcząt i 30 chłopców) oraz 60 osób o prawidłowym rozwoju (30 dziewcząt i 30 chłopców). Średni wiek badanych mieścił się w przedziale 17,8-18,1. Obie grupy podobne były do siebie pod względem pochodzenia społecznego – najliczniejsza była młodzież wychowująca się w rodzinach robotniczych (85%), następnie chłopskich (10%) i inteligenckich (5%). Wyniki badania ujawniły, że upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim nie przesądzało jednoznacznie o pojawieniu się zachowań agresywnych – młodzież lekko upośledzona bez względu na płeć nie różniła się od rówieśników o prawidłowym rozwoju pod względem kształtowania relacji interpersonalnych opartych na reakcjach agresywnych. Pojawiła się wręcz tendencja do częstszego okazywania tego rodzaju reakcji wśród młodzieży o prawidłowym rozwoju intelektualnym. Analiza zależności między pozycją badanych na Skali Akceptacji a stopniem zachowania agresywnego ujawniła bardzo silny związek negatywny – im niższy był poziom agresji, tym większa akceptacja, tzn. wyższa pozycja w grupie rówieśniczej.