Badanie prowadzono równolegle z badaniem nad skutkami używania wziewnych substancji psychoaktywnych przez młodzież na ośrodkowy układ nerwowy. Badaniem objęto 56 osób (54 chłopców i dwie dziewczęta) w wieku od dziwięciu do 23 lat, które z rozpoznaniem uzależnienia od lotnych substancji (w tym przypadku wziewnych substancji organicznych, czyli klejów i rozpuszczalników) przebywały w 1993 roku w ośrodkach rehabilitacyjno-readaptacyjnych „Monaru” w Gdańsku i Łodzi, Towarzystwa Zapobiegania Narkomanii w Brzezince i Wólce Przybojewskiej oraz w Sanatorium SPZOZ w Garwolinie. Badanych dobrano również ze względu na brak ociężałości umysłowej, urazów okołoporodowych, urazów czaszki z utratą przytomności oraz schorzeń somatycznych mogących w istotny sposób wpływać na funkcjonowanie w życiu i na postępy w szkole. W badaniu wykorzystano specjalnie skonstruowaną ankietę socjodemograficzną składającą się z 55 pytań. Większość próby stanowili chłopcy w wieku 13-17 lat. Badani mieli za sobą najczęściej roczny staż wąchania, pochodzili z miast średniej lub dużej wielkości, uczęszczali do szkoły podstawowej lub szkół zawodowych, w których kilkakrotnie powtarzali klasy. Większość miała za sobą liczne konflikty z prawem (ucieczki z domu, kradzieże, włamania). Badani najczęściej wychowywali się w niepełnych rodzinach, a ich status materialny i społeczny był niski. Rodzice (przede wszystkim ojcowie) nadużywali alkoholu i często mieli za sobą pobyty w więzieniu. U większości badanych występowały w dzieciństwie objawy nerwicowe, moczenie nocne, lęki i nadpobudliwość. Do motywów sięgnięcia po substancje wziewne badani zaliczyli ciekawość i chęć doznania niezwykłych wrażeń oraz potrzebę akceptacji wśród rówieśników. Wąchanie kontynuowano ze względu na przyjemne doznania psychiczne, w tym zamroczenie, halucynacje wzrokowe i słuchowe, a później też z powodu psychicznej potrzeby.