Celem badania było określenie związku między introwersją i ekstrawersją a obrazem siebie wśród młodzieży. Założono wstępnie, że realny i idealny obraz siebie ekstrawertyków różni się od realnego i idealnego obrazu siebie introwertyków, a także, że bardziej istotne różnice występują w obrazie realnym introwertyków i ekstrawertyków niż w obrazie idealnym. W badaniu posłużono się metodą testową: Testem Przymiotników (ACL) Gougha i Heilbruna oraz Skalą Temperamentu Keirseya (KTS). Przebadano łącznie 118 osób w wieku od 18 do 19 lat. W dalszej części badań wzięło udział 56 osób, wśród których znalazły się osoby ekstrawertyczne, introwertyczne oraz typy pośrednie. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że istnieje związek pomiędzy obrazem siebie młodzieży ekstrawertycznej i introwertycznej. Zaobserwowano największe różnice w zakresie obrazu realnego w 12 skalach: potrzeba dominacji, eksponowania siebie, zmian, poniżania się, potrzeba agresji, kontaktów heteroseksualnych, osiągnięć, zaufanie do siebie, osobowość twórcza, samokontrola, męskość, wolne dziecko. Nie stwierdzono różnic o charakterze istotnym statystycznie w zakresie obrazu idealnego. Ekstrawertycy – jak się okazało – byli bardziej swobodni w ekspresji własnej osobowości, bardziej wierzyli we własne możliwości, byli optymistycznie nastawieni do siebie i życia. Bez lęku nawiązywali relacje z innymi ludźmi. Byli przedsiębiorczy, zawsze odnajdywali się w grupie. Cechowały ich szybkie podejmowanie decyzji, unikanie marazmu. Ze względu na dość ekspansywny sposób bycia ekstrawertyków często pojawiały się konflikty interpersonalne, w które byli zaangażowani. Introwertycy z kolei cechowali się biernością, brakiem energii do działania, nie wierzyli w siebie, słabo tolerowali zmiany i podejmowanie ryzyka. Byli oceniani przez osoby z najbliższego otoczenia jako godni zaufania, odpowiedzialni i opanowani. Wobec innych odczuwali dystans i rezerwę. Byli wrażliwi na krytykę otoczenia, dlatego też cechowały ich na ogół życzliwość i łagodność.