Celem badania było określenie: jaki jest stopień i zakres rozumienia przez dzieci w młodszym wieku szkolnym o zróżnicowanym poziomie inteligencji pojęcia śmierć; w jaki sposób dokonywana jest egzemplifikacja śmierci; jaki jest stopień zaangażowania emocjonalnego związanego z odbieranym zjawiskiem i jakie są uruchamiane w związku z tym mechanizmy obronne; jakie są źródła tego zjawiska. Badaniem objęto dzieci w wieku 11-12 lat: 55 chłopców i 52 dziewczęta upośledzone umysłowo (iloraz inteligencji według skali Wechslera 55-69), po tyle samo chłopców i dziewcząt o prawidłowym poziomie rozwoju intelektualnego. Zastosowano procedurę opracowaną przez D. Ślepowrońską, uwzględniono fragment testu Fermana-Merill, ekspresję rysunkową, kwestionariusz własnej konstrukcji, obserwację, analizę dokumentacji (podstawa doboru próby). Trudności w definiowaniu pojęcia umrzeć miało 25% dzieci, u dzieci pełnosprawnych 7%; dzieci pełnosprawne częściej odwoływały się do funkcji biologicznych – 42%. Pojęcia martwy nie zdefiniowało 30% dzieci upośledzonych i 6% pełnosprawnych; 48% ogółu dzieci pojęcie zestawiało z faktem braku życia. Pojęcie śmierć przez słowo umrzeć zdefiniowało 55% dzieci z upośledzeniem i 25% pełnosprawnych. Dzieci z obu grup podawały przy analizowaniu pojęć martwy, umrzeć, śmierć informacje ubogie, odwoływały się do niewielu cech desygnatu; dzieci upośledzone częściej definiowały przez tautologię, co ujawniło intelektualnie niższy poziom rozumienia; dzieci pełnosprawne częściej zwracały uwagę na istotniejsze cechy śmierci. Egzemplifikacja pojęcia śmierci na rysunku była zróżnicowana; najczęściej obie grupy rysowały martwego człowieka (przy czym dzieci upośledzone częściej – różnica 25%), następnie grób (dzieci pełnosprawne częściej rysowały odwiedzających go), ceremonię pogrzebu (częściej dzieci pełnosprawne – różnica 18%); częściej z narysowaną postacią identyfikowały się dzieci upośledzone; przejawy lęku uwidoczniły się w rysunkach 75% dzieci pełnosprawnych i 55% dzieci upośledzonych. Najczęściej jako atrybuty śmierci wymieniano bezruch, powszechność i nieodwracalność; dzieci pełnosprawne częściej zwracały uwagę na zanik funkcji biologicznych, tylko one wskazały nieprzewidywalność śmierci – 19%. Najczęściej jako przyczynę podawano starość; dzieci pełnosprawne częściej podawały samobójstwo – 40%. Jako następstwo śmierci dla zmarłego wskazywano bezruch, destrukcję ciała (częściej dzieci pełnosprawne – różnica 65%); jako następstwo dla pozostających przy życiu wskazywano odwiedzanie grobu. Perspektywę mówienia o śmierci jako obserwator lub osoba znająca zjawisko z relacji innych przyjmowało 85% dzieci z upośledzeniem i 71% pełnosprawnych; do własnych doświadczeń odwoływało się 5% i 12%. Stwierdzono, że między obiema grupami dzieci nie występowały istotne różnice w zakresie przyjmowanej koncepcji śmierci i wynikających z niej zdarzeń egzystencjalnych; wiedza dzieci pochodziła z interakcji czynników kulturowo-środowiskowych, rozwoju poznawczego, cech osobowości, duży był wpływ środków masowego przekazu. Sformułowano postulaty dotyczące postępowania wobec dzieci upośledzonych umysłowo doświadczających straty bliskiej osoby.