Celem badania była odpowiedź na pytanie, jaka zależność istnieje pomiędzy metodami pracy stosowanymi w warsztatach terapii zajęciowej a usprawnieniem osób upośledzonych umysłowo (jakie metody są stosowane, czy są dobierane w zależności od cech uczestnika, jakie zmiany zachodzą w sferze fizycznej, psychicznej, społeczno-kulturowej uczestników). Badaniem objęto warsztaty terapii zajęciowej (pracownia humanistyczna; gospodarstwa domowego; rehabilitacji; tkacko-krawiecko-dziewiarska; stolarska, modelarska/techniczna; ogrodnicza, przyrodnicza, środowisko; plastyczna; muzyczna, muzykoterapia): dwa w Kielcach, po jednym w Miechowie, Ostrowcu Świętokrzyskim, Skarżysku-Kamiennej; wykorzystano sondaż diagnostyczny, wywiad (z kierownikami warsztatów i terapeutami). Stwierdzono, że najczęściej stosowane były metody oparte na obserwacji (pokaz), posługiwaniu się słowem (opis, opowiadanie, wywiad, pogadanka, dyskusja, praca z książką), osobistym wpływie wychowawcy, metody wpływu sytuacyjnego, wpływu społecznego, kierowania samowychowaniem; przy doborze metod terapeuci kierowali się stopniem upośledzenia podopiecznych, ich możliwościami, zainteresowaniami i preferencjami; zauważono pozytywne zmiany we wszystkich sferach osobowości: nawiązywanie kontaktów społecznych, wzajemna pomoc i współpraca, opanowanie wielu umiejętności wyrabianych w poszczególnych pracowniach, przejawianie własnej inicjatywy, większa sprawność manualna i fizyczna.