Przedmiotem badania było poczucie sieroctwa duchowego w rodzinie. W badaniu wzięło udział 825 uczniów klas siódmych i ósmych z siedmiu wybranych losowo szkół podstawowych w Zielonej Górze. W badanej populacji znalazło się 425 dziewcząt oraz 400 chłopców. Posłużono się metodą sondażu diagnostycznego, do zebrania materiału wykorzystano kwestionariusz złożony z 30 twierdzeń dotyczących: poczucia braku akceptacji emocjonalnej w rodzinie, poczucia braku zrozumienia przez rodziców i poczucia osamotnienia w rodzinie (po 10 dla każdego z przejawów poczucia sieroctwa w rodzinie). Każdy z badanych mógł uzyskać maksymalnie 120 punktów. Im mniej punktów uczeń otrzymał, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia poczucia sieroctwa. Do dokładniejszej analizy zakwalifikowano osoby, które otrzymały 60 punktów lub mniej. Wyróżniono trzy poziomy nasilenia sieroctwa w rodzinie: wysoki (od 0 do 40 punktów), przeciętny (od 41 do 50), lekki (od 51 do 60). 8,6% uczniów z badanej populacji wykazywało przejawy poczucia sieroctwa w rodzinie (71 uczniów, w tym 30 dziewcząt i 41 chłopców). Okazało się, że w przypadku co czwartego badanego poczucie to charakteryzuje się wysokim nasileniem. Nieco częściej osierocenie w rodzinie odczuwali chłopcy niż dziewczęta, poziom nasilenia w ich przypadku był również wyższy niż w grupie dziewcząt. Najsilniej odczuwanym komponentem osierocenia jest brak zrozumienia ze strony rodziców, co może wynikać z niewystarczającego zrozumienia przez nich roli rodziców w wychowywaniu dziecka. Rodzice – w oczach dzieci – koncentrują się przede wszystkim na wynikach w nauce, a w niewielkim stopniu próbują zrozumieć problemy nastolatków. Rodzice zazwyczaj nie akceptują kultury młodzieżowej, przez co starają się narzucać dzieciom własne wzorce i wartości. Wyniki badania wskazały, że rodzice powinni kształtować w dziecku poczucie akceptacji i bycia kochanym – przez życzliwość, wyrażanie uczuć, okazywanie serdeczności i miłości. Dziecko powinno być przez nich zachęcane do rozmów i zwierzania się z problemów. Poza tym rodzice powinni w większym stopniu angażować dzieci w sprawy domu i rodziny, a także – pogłębiać wiedzę na temat opieki i wychowania dorastającej młodzieży.