Celem badania była weryfikacja, czy rodzaj programu resocjalizacyjnego wpływa na poczucie sensu życia osadzonych. Do zebrania materiału badawczego zastosowano Skalę Poczucia Sensu Życia J.C. Crumbaugha i L.T. Maholicka oraz technikę projekcyjną (test 14 zdań niedokończonych). Próbę badawczą stanowiło 48 osadzonych w Oddziale Zewnętrznym Aresztu Śledczego w Inowrocławiu. Połowa badanych należała do Klubu Olimpijczyka „Paragraf”, a pozostali brali udział w zajęciach kulturalno-oświatowych. Większość mężczyzn mieściła się w przedziale wiekowym 31-40 lat, najmniejszy odsetek ankietowanych stanowiły osoby powyżej 50. roku życia. W wyniku analizy wskaźników mierzących poczucie sensu życia stwierdzono brak różnic między obiema grupami. W ocenie własnego życia 50% osób uczestniczących w programie sportowym oraz 41,67% osób uczestniczących w programach kulturalno-oświatowych wybrało odpowiedź piękne i bardzo ważne; kategorię smutne i bez wartości wskazało odpowiednio 12,5% i 20,83%, trudne i pełne sprzeczności – 12,5% i 16,67%, trudno określić – 16,67% i 12,5%. Analiza uzyskanego materiału pozwoliła stwierdzić ponadto, że izolacja więzienna była bardziej dotkliwa dla osób z grupy sportowej (dla 50% respondentów z tej grupy wolność była największym pragnieniem). Ponadto okazało się, że głównym powodem odczuwania przykrości przez ankietowanych był pobyt w zakładzie karnym (37,5% osób biorących udział w programie sportowym i 20,83% osób uczestniczących w programach kulturalno-oświatowych).