Badanie miało na celu analizę struktury osobowości dzieci z cukrzycą uzależnionych od insuliny oraz porównanie jej do osobowości dzieci zdrowych; poszukiwano różnic między cechami i jakością samokontroli obu badanych grup. Badaniem objęto 30 osób chorych na cukrzycę w wieku od 8 do 13 lat (czas trwania choroby mieścił się w przedziale od roku do ośmiu lat) oraz tylu samo zdrowych rówieśników. W badaniu zastosowano Skalę Samokontroli oraz Kwestionariusz CPQ R.B. Forstera i R.B. Cattella. Analiza zgromadzonego materiału ujawniła różnice w cechach osobowości cukrzyków i dzieci zdrowych. Te pierwsze miały silniejszy charakter, wykazywały większą odpowiedzialność, dojrzałość emocjonalną, realizm, refleksyjność oraz większą rezerwę w kontaktach interpersonalnych. Dziewczęta lepiej potrafiły przystosować się do choroby niż chłopcy – cechowały się nieco lepszym samopoczuciem, były bardziej dojrzałe i otwarte. Zaobserwowano także pewne rozbieżności między dziećmi o różnym poziomie samokontroli. Większa samokontrola zdawała się wiązać z niskim napięciem nerwowym i niepokojem, zrównoważeniem i dojrzałością emocjonalną, większą otwartością, spokojniejszym temperamentem oraz większą samowystarczalnością. Samokontrola uwarunkowana była również wiekiem badanych – im dziecko było starsze, tym większa była jego gotowość umysłowa i psychiczna do przyswojenia sobie niezbędnej wiedzy i umiejętności w celu podjęcia samokontroli swojego zdrowia (samoobserwacja, testy na cukrzycę, terapia insulinowa, dieta diabetyczna).