Celem badania było znalezienie odpowiedzi na następujące pytania: Czy obecna praktyka pedagogiczna w przedszkolu sprzyja tworzeniu sytuacji korzystnych dla rozwoju zachowań ekspresyjnych dzieci? Czy występują różnice indywidualne w preferencjach form ekspresji? Jakie są możliwości dzieci w zakresie różnych form aktywności ekspresywnej w kolejnych etapach rozwoju (cztero-, pięcio-, sześciolatki) i z czym to jest związane? Przyjęto hipotezy, że warunki przedszkola w niewielkim stopniu sprzyjają rozwojowi ekspresji twórczej; od określonego wieku następują wyraźne różnice indywidualne w zakresie aktywności ekspresyjnej; u czterolatków dominują mimiczne i pantomimiczne reakcje ekspresyjne oraz ekspresja plastyczna, a u sześciolatków – ekspresja werbalna, plastyczna i konstrukcyjna. Badaniem objęto trzy grupy wiekowe cztero-, pięcio- i sześciolatków z jednego z lubelskich przedszkoli. Zastosowano następujące metody badawcze: stymulowany eksperyment psychologiczny, obserwację psychologiczną, analizę wytworów plastycznych. Wyniki badania ujawniły, że ekspresja twórcza dzieci ulegała w przedszkolu ograniczeniu pod wpływem nieadekwatnej postawy wychowawców. Niekorzystna pod tym względem relacja nauczyciel – uczeń warunkowana była m.in. przez niewystarczające przygotowanie psychologiczno-pedagogiczne wychowawcy oraz metody stosowane w praktyce przedszkolnej, które z winy sztywnego systemu nie ulegały odpowiednim zmianom. Priorytetowe znaczenie w wychowaniu przedszkolnym miało przede wszystkim przygotowanie dzieci do obowiązków szkolnych, co ograniczało naturalną aktywność dzieci. Brak wrażliwości nauczycieli na ekspresję dzieci, niedostatek korzystnych warunków emocjonalnych, zbyt częsta krytyka dzieci oraz atmosfera przesadnego rygoru lub wolności powodowały zanikanie ekspresji twórczej badanych. Złe warunki materialne i organizacyjne przedszkoli przyczyniały się do tego zjawiska, jednak nie mogły stanowić usprawiedliwienia dla niepoprawnego podejścia pracowników względem dzieci. Przedszkolakom brakowało stałego i systematycznego kontaktu ze sztuką, nauczycielom zaś tolerancji, akceptacji i zrozumienia wobec podopiecznych, czego wynikiem było zaburzenie naturalnego rozwoju dzieci poprzez ekspresję twórczą.